Zoeken in collecties

Rond 1230 werd aan de noordzijde van het Vrijthof een klooster gesticht. Het behoorde tot de orde van de Penitenten van Maria Magdalena. Hoewel dit de officiële naam was, werden ook de namen Magdalenerinnen of Bekeerde Zondaressen gebruikt. Naar hun geheel witte habijt en sluier stonden de zusters echter het meest bekend onder de naam Witte Vrouwen. Omstreeks 1261 ging het convent over naar de orde van St. Victor. Er werden toen geen bekeerde zondaressen, maar uitsluitend nog vrouwen van adellijke afkomst opgenomen, die nog steeds Witte Vrouwen genoemd werden. Het klooster had uitgebreide bezittingen, onder meer onder Scharn, waaraan de namen Wittevrouwenhof en Wittevrouwenveld nog aan dit klooster herinneren. Het convent, dat voor zielzorg onder het Sint Servaaskapittel viel, wist in loop der eeuwen het hele gebied, omsloten door Vrijthof, Helmstraat, Grote Gracht en Statenstraat, te bemachtigen. Nadat Maastricht in 1794 door de Franse revolutionaire legers werd ingenomen en het klooster daarbij door beschietingen schade opliep, werd het klooster, evenals alle andere kloosters in Maastricht, door de Franse machthebbers opgeheven. Alle kloostergoederen, waaronder ook het buitenverblijf Wittevrouwenhof in Scharn, werden door de staat geconfisqueerd. De kloostergebouwen en de kapel werden een aantal jaren als opslagruimte gebruikt, alvorens ze verkocht werden. Het kloostercomplex aan het Vrijthof moest toen plaats maken voor een profaan gebouw, na eerst een tijdlang als opslagplaats van goederen uit de andere opgeheven kloosters in de stad dienst gedaan te hebben. In 1803 werd het afgebroken en verrees er een nieuw gebouw, dat de bijnaam “het Generaalshuis” kreeg. In 1992 werd het tenslotte als “Theater aan het Vrijthof” ingericht