Zoeken in collecties

De congregatie werd 26 maart 1801 gesticht door gesupprimeerde religieuzen uit Leuven: twee Penitenten-Recollectinen, Constantia en Coleta, en twee Augustinessen of Witte Vrouwen, Françoise en Augustine, later ook Penitenten-Recollectinen. In Leuven waren de Penitenten-Recollectinen slotzusters, maar soms hadden ze een klein pensionaatje met meisjes (tafelieren). Nadat de communiteit door de Franse Revolutie was ontbonden, vertrok een aantal religieuzen naar Besoyen (NL), waar ze schoolkinderen opnamen. Op zoek naar een groter huis in Waalwijk strandden ze onderweg in Dongen, waar de pastoor hen overhaalde zich te vestigen in het Bollekens Slotje. De contemplatieve leefwijze werd ten behoeve van het onderwijs minder zwaar gemaakt, maar een succursaal bleef tot 1856 uit. Vóór die tijd hield men vast aan de vroegere vorm van het stichten van een zelfstandige gemeenschap, zoals de in 1820 vanuit Dongen ontstane Franciscanessen van Etten. Onzekerheid tekende de tijd vóór 1848, toen religieuze gemeenschappen verboden waren. Na de grondwetswijziging van 1848 verdween de onzekerheid en kreeg de congregatie in 1855 een rechtpersoonlijkheid. In 1845 droeg de provinciaal overste van de Minderbroeders de congregatie over aan de Apostolisch Vicaris van Breda. Tot de jaren '20 van de twintigste eeuw bestond het werk van de congregatie uitsluitend uit opvoeding en onderwijs. Na de gelijkstelling van bijzonder en openbaar onderwijs, ging ze zich tevens bezighouden met ziekenzorg. In 1923 begon ze missionarissen uit te zenden naar Indonesië, waar ze pas na de Tweede Wereldoorlog begon met het aannemen van Indonesische meisjes in het noviciaat. In de jaren '50 werd bejaardenzorg toegevoegd aan het werk en na Vaticanum II mochten zusters vrij solliciteren. In de jaren '80 stootte men de scholen af en rond het jaar 2000 verrichtten de meeste zusters vrijwilligerswerk. Vanaf 2000 concentreert de congregatie zich op Dongen. Op 16 april 2007 werd de Indonesische congregatie zelfstandig