Zoeken in collecties

In 1409 stichtten enkele burgers van Roermond de broederschap van Sint-Cornelius. Dit broederschap bouwde in 1414 een kapel. De kruisheren werd gevraagd de bediening van deze kapel op zich te nemen. In 1422 kreeg Johannes van Merode de opdracht om tezamen met nog enige kruisheren uit het convent te Venlo in de nabijheid van de kapel de bouw van een klooster te realiseren. Nicolaus Lentzen, die al voor 1431 prior was en dat tot aan zijn dood in 1471 bleef, zette dit werk voort. Onder zijn leiding beleefde het klooster van Roermond een bloeiperiode. Grond en huizen werden aangekocht, terwijl zowel inwoners als ook niet-inwoners van de stad Roermond talrijke goederen aan het klooster vermaakten. De prior van Roermond had tevens de taak toezicht te houden op het kruisherenklooster Marienfrede te Ringenberg bij Rees, welke taak hij door het generaal kapittel van 1448 toegewezen kreeg. Johannes van Susteren, kloosterling van het convent van Roermond, was één van de kruisheren die in het klooster te Caen de observantie moest invoeren en daartoe van 1463 tot 1466 in Caen verbleef. Bij de verovering van Roermond door Willem van Oranje in 1572 werd ook de prior van de kruisheren gevangen genomen en mishandeld tot het klooster hem met 1000 daalders kon vrijkopen. Van de stadsbrand van Roermond in 1665 bleef het klooster gespaard. In het kader van de politiek van keizer Jozef II, die contemplatieve orden verbood, werden de kruisbroeders in 1784 gedwongen het klooster te verlaten, dat toen, evenals de kapel, afgebroken werd