Zoeken in collecties

Het Willibrordusconvent te Heiloo, dat doorgaans klooster De Blinken genoemd werd, lag op de huidige grens van Alkmaar en Heiloo bij de bocht van de Westerweg. Het werd in 1420 gesticht door een zekere Willem Bruyn. Aanvankelijk leefden de broeders volgens de derde regel van Sint Franciscus en hadden ze zich onder het Kapittel van Utrecht geschaard. In 1438 ging het convent over naar de regel van Sint Augustinus en sloot zich toen bij het Kapittel van Sion aan. Eveneens in 1438 verhief elect-bisschop Walraven van Meurs het convent tot klooster en de kapel tot kerk. In 1470 heeft koning Edward IV, die in de strijd om de Engelse troon naar Holland vluchtte, in het klooster De Blinken overnacht. Ook Jan II, graaf van Egmond, zocht zijn toevlucht in dit klooster toen de Alkmaarse lieden van het Kaas- en Broodvolk vanwege de heersende hongersnood in opstand kwamen. In de loop der tijd stond het convent onder bescherming van achtereenvolgens Filips de Goede, Maximiliaan van Oostenrijk en Filips II. In 1533 werd De Blinken verenigd met het Amsterdamse regulierenklooster Sint Jan Evangelist, waarvan de gebouwen in 1532 door brand in vlammen waren opgegaan. De overeenkomst, die toen gesloten werd, hield in dat aan de Amsterdamse regulieren niet alleen onderdak werd verschaft, maar ook dat ze in het bezit gesteld werden van alle goederen van klooster De Blinken op voorwaarde, dat zij aan de broeders van Heiloo de noodzakelijke kost en kleding zouden verschaffen. Het samengaan met de Amsterdamse regulieren had tevens tot gevolg dat het convent naar het Kapittel van Windesheim overging. Na de oprichting in 1559 van het bisdom Haarlem werd getracht De Blinken te incorporeren in het kapittel van de kathedraal van Sint-Bavo. Tot 1570 verzetten de broeders zich hiertegen. Op last van Haarlemse bisschop Godfried van Mierlo werd in 1571 tot afbraak van het kloostercomplex in Heiloo overgegaan. De laatst overgebleven broeders werden toen gedwongen zich blijvend in Haarlem te vestigen