Zoeken in collecties

De zakbroerders van Utrecht, wier orde in 1274 bij het Tweede concilie van Lyon werd ontbonden, verlieten in 1290 hun klooster dat tussen de Oudegracht en de Springweg lag. Nog in hetzelfde jaar werd dit klooster overgedragen aan de regulieren van het klooster Bethlehem te Doetinchem. Vanuit dit klooster ontstond hier toen een convent van reguliere kanunniken, die volgens de regel van Sint Augustinus leefden. Het klooster, dat naar zijn patroonheiligen de naam Sint Maria en de Twaalf Apostelen kreeg en aanvankelijk ondergeschikt was aan voornoemd Doetinchems klooster, ging in 1425 deel uitmaken van het Kapittel van Neuss. In 1430 ging het echter over naar het Kapittel van Windesheim toen het Kapittel van Neuss in dit kapittel opging. Wegens het Utrechtse Schisma zagen de kanunniken zich in 1427 gedwongen Utrecht te verlaten. Vijf jaar later keerde er echter een aantal terug. Slechts twee kanunniken overleefden toen het convent in 1439 door de pest getroffen werd. Daarna brak er een periode van bloei aan. Op het kloosterterrein, dat tot aan de Springweg doorliep, verrezen verschillende bijgebouwen waaronder de ziekenzaal. In 1580 ging Utrecht over tot de reformatie. De katholieke godsdienst werd verboden. De toen door het stadsbestuur van Utrecht geconfisqueerde gebouwen van klooster Sint Maria en de Twaalf Apostelen werden in 1582 door het Sint Elisabethsweeshuis in gebruik genomen. De kloosterkapel, deed nog tot 1800 dienst en stond bekend als de Weeskerk