Zoeken in collecties

De jezuïeten, die in de jaren van 1821 tot 1993 belast waren met de bediening van de in Nijmegen aan de Molenstraat gelegen Sint Ignatiuskerk, die later Petrus Canisiuskerk genoemd werd, waren in al die jaren bij deze kerk gehuisvest. Zo betrokken ze vanaf 1897 de gelijktijdig met de nieuwbouw van de kerk gerealiseerde aan de kerk grenzende pastorie. Vanaf 1923, toen de Nijmeegse universiteit gesticht werd, woonden op deze pastorie ook de studentenmoderatoren, totdat zij naar het pand Wilhelminasingel 3 in Nijmegen verhuisden. De Ignatiuskerk, zoals die tot 1925 genoemd werd, behoorde oorspronkelijk als kloosterkerk toe aan de reguliere kanunniken van het toen al in de tegenwoordige Molenstraat gevestigde Sint Catharinaconvent. Na de Reductie van Nijmegen in 1591 werd deze kerk voor de hervormde eredienst in gebruik genomen, maar kwam in 1818 weer in katholieke handen en werd toen aan de jezuïeten toegewezen. De kerk, die in 1821 als Sint Ignatiuskerk officieel in gebruik genomen werd, bleek al spoedig veel te klein te zijn. In 1842 werd met het oog daarop tot een ingrijpende verbouwing overgegaan. Door de grote toename van het aantal parochianen in de daarop volgende jaren werd deze verbouwde kerk in 1897 door een grote neogotische kerk vervangen, die de naam Sint Ignatiuskerk behield. Deze naam werd echter in 1925 in Sint Canisiuskerk gewijzigd, toen de Nijmeegse theoloog Petrus Canisius, de eerste Nederlandse jezuïet, in dat jaar heilig verklaard werd. Bij het geallieerde bombardement op Nijmegen in 1944 werd de Sint Canisiuskerk, die in de volksmond ook wel Molenstraatkerk genoemd wordt, grotendeels verwoest. Het priesterkoor en het transept, die toen grotendeels gespaard bleven, zijn gehandhaafd in de tussen 1958 en 1960 nieuw opgetrokken kerkgebouw, die nog steeds voor de katholieke eredienst in gebruik is