Zoeken in collecties

Zowel de vrijgevigheid van de burgers als de financiële ondersteuning door de invloedrijke familie Harinxma maakte in 1387 de stichting in IJlst van een karmelietenklooster mogelijk, waarvoor Floris van Wevelinkhoven, bisschop van Utrecht van 1378 tot 1393, en aartsdiaken Arnoldus van de kapittelkerk van Sint-Jan te Utrecht, toestemming gaven. Ook werd met hun instemming de parochiekerk, die aan Sint-Mauritius toegewijd was, aan de karmelieten overgedragen, hetgeen in een bul uit 1397 van paus Bonifatius IX werd bevestigd. Aan het convent in IJlst werd een gedeelte van het termijngebied van de karmelieten van Woudsend toegewezen. In 1479 werd de karmel door prior-generaal Joannes Soreth gedeeltelijk hervormd. Onder de Fries-Hollandse oorlog van 1515 tot 1524 had het klooster ernstig te lijden. In de loop van de zestiende eeuw verslechterde de financiële situatie met rasse schreden. Dit was met name het gevolg was de veranderde religieuze mentaliteit, waardoor burgers steeds minder missen voor hun zieleheil lieten lezen, waarvan de karmelieten voor hun inkomsten in belangrijke mate afhankelijk waren. In 1572 verwoestten de geuzen de kloostergebouwen. Nadat na de herovering door de Spanjaarden het katholiek gezag was hersteld, keerden de broeders in hun klooster terug. Toen de Staten van Friesland in 1580 de openbare uitoefening van de katholieke godsdienst verboden, verlieten de karmelieten IJlst voorgoed