Zoeken in collecties

In 1666 stelde deken Antonius Peelen bij testament zijn huis Elzendaal met het daarbij gelegen huis Emmaus ter beschikking voor het stichten van een vrouwenklooster. Daarbij werd de bepaling opgenomen, dat er aan meisjes uit de regio onderwijs gegeven diende te worden. Voornoemd huis, dat als klooster de naam Elzendaal behield, werd in 1667 aan een toen gestichte gemeenschap van karmelietessen overgedragen. Het in Boxmeer in die tijd stichten van een klooster was mogelijk omdat er vrijheid van godsdienst heerste doordat Boxmeer als soevereine vrije heerlijkheid niet onder de Staten-Generaal van de Republiek viel. In 1672 werd Elzendaal door karmelietessen uit Vilvoorde in gebruik genomen. Na sluiting van de in het klooster gevestigd school, werd in 1678 de clausuur ingesteld. In 1682 werd met de bouw begonnen van de oostvleugel, de zuidvleugel en de kapel. Toen in 1706 de graaf en de gravin van huis Van der Bergh, waaraan sinds 1506 de heerlijkheid Boxmeer toebehoorde, hun beklag deden, dat er geen onderwijs meer werd gegeven, openden de karmelietessen opnieuw een school. Ook hadden ze vanaf toen een pensionaat. In 1720 volgde een uitbreiding van het klooster met een noord- en een westvleugel, terwijl in 1721 een deel van het klooster ten behoeve van de pensionairen verbouwd werd. Vanaf 1792 was er een toevloed van zusters uit Frankrijk, die vluchtten voor de Franse Revolutie. Op last van Napoleon moesten de karmelietessen in 1812 hun klooster verlaten. Bij de plaatselijke bevolking vonden ze toen onderdak. In 1814, toen ze naar hun klooster waren teruggekeerd, kregen ze te maken met het decreet van koning Willem I, dat kloosters verbood om novicen aan te nemen die daardoor tot uitsterven gedoemd waren. Met het in 1840 door koning Willem II herroepen van dit decreet kwam het convent weer tot bloei en telde in 1870 alweer 50 zusters. De afname van het aantal roepingen na de tweede wereldoorlog leidde ertoe, dat de karmelietessen klooster Elzendaal in 1975 verlieten