Zoeken in collecties

Vermoedelijk al omstreeks 1240 hadden zich in Breda begijnen gevestigd. In 1267 kregen ze van Hendrik V van Schoten, Heer van Breda, en zijn echtgenote Sophie Berthout de grond, waarop zij toen reeds woonden in eigendom om er een begijnhof met kerk en begraafplaats te realiseren. De daarvoor van de bisschop van Luik benodigde toestemming werd in 1270 verleend. Zo ontstond dichtbij het Kasteel van Breda het middeleeuwse Bredase begijnhof. In 1291 werd de kapel in gebruik genomen die, evenals het begijnhof zelf, aan Sint Catharina van Alexandrië toegewijd werd. Rond 1500 werd deze kerk afgebroken, die toen op dezelfde plaats door een stenen kerk vervangen werd. Ook beschikte het begijnhof al voor 1343 over een infirmerie, een huis dat als woning ingericht was voor zwakke en zieke begijnen, maar tevens diende als convent voor minvermogende begijnen. In 1496 telde het begijnhof tweeëntwintig woningen. In 1525 besloot graaf Hendrik III van Nassau-Breda, Heer van Breda, het Kasteel van Breda uit te breiden. Het begijnhof moest daarvoor wijken. Na jarenlange onderhandelingen werd in 1531 met toestemming van de bisschop van Luik de overeenkomst gesloten voor het verplaatsen van het begijnhof naar de huidige locatie aan de Catharinastraat. In deze overeenkomst zegde Hendrik III namens zichzelf en zijn opvolgers de begijnen de bescherming van hun hof toe. Pas vanaf 1535 verhuisden de begijnen naar hun nieuwe locatie. Daar kregen zij de beschikking over de 15e-eeuwse St. Wendelinuskapel. Vanwege de in 1531 toegezegde bescherming van de Nassaus mocht het begijnhof na de Reformatie als vrijwel enige katholieke instelling in Breda blijven voortbestaan. Wel werd in 1590 de kapel voor de gereformeerde eredienst gevorderd, maar geraakte in 1625 weer in hun handen, om in 1648 voorgoed door Waals-hervormde gemeente in gebruik genomen te worden. Tegen de noordzijde van het begijnhof richtten de begijnen toen twee woningen als huiskerk in, die tot 1838 als zodanig in gebruik bleven