Zoeken in collecties

Het Dordtse begijnhof werd vermeld in 1271 in een testament van Aleid van Holland als één van de instellingen die door haar bij dit testament begunstigd werden. Er waren echter al in 1265 begijnen in Dordrecht, die een kapel mochten vestigen in het oostelijk deel van de stad, dat oorspronkelijk onder de parochie Sliedrecht viel. Om hoogstwaarschijnlijk onder de gevolgen uit te komen van de maatregelen, waartoe wegens vermeende ketterijen onder de begarden en begijnen tijdens het in 1311/1312 gehouden concilie van Vienne besloten werd, gingen de Dordtse begijnen, waarschijnlijk echter niet alle, naar de derde regel van Sint Franciscus over. Het niet uitgesloten dat het slechts een tijdelijk overgang betrof, aangezien het hier om individueel in het begijnhof levende tertiarissen ging. Van de Dordrechtse begijnen, die nogal eens van aanzienlijk komaf waren, is maar weinig bekend. Het bestuur van het begijnhof berustte, onder toezicht van de door het stadsbestuur aangewezen begijnenmeesters of -vaders, bij de meesterse of mater. Of de begijnen voor hun zielzorg over een eigen priester konden beschikken of daarvoor op de pastoor van de parochie Sliedrecht aangewezen waren, is niet duidelijk. In 1457 werd het begijnhof door brand getroffen. Na de alteratie van Dordrecht in 1572 mocht het begijnhof blijven voortbestaan. Omstreeks 1625 werd er echter het Oude Vrouwenhuis gevestigd