Zoeken in collecties

Het Middelburgse begijnhof zou al in 1208 hebben bestaan. De bronnen verschaffen echter onvoldoende aanwijzingen om dit te kunnen staven. Het Middelburgse begijnhof had een behoorlijke omvang. Het strekte zich uit van de Wagenaarstraat in het zuiden tot de Zuidsingel in het noorden en van de Koningstraat in het westen tot de Spanjaardstraat in het oosten. Op het begijnhof stonden verschillende kleine woningen, waar de arme begijnen woonden. De vermogende begijnen waren, naar verondersteld wordt, gehuisvest in het op het begijnhof gelegen Sint Aagtenhuis. Het toezicht op het begijnhof berustte bij het stadsbestuur en de abt van de Middelburgse Onze Lieve Vrouwe Abdij gezamenlijk. In 1254 verleende Roomskoning Willem II de begijnen voor het land, waarop hun hof gelegen was, vrijdom van schot en heervaart. Voorts kregen zij voor al hun grondbezit, net zoals de burgers van Middelburg, het recht om ten overstaan van de stadsschepenen en niet van de plaatselijke ambachtsgerechten terecht te mogen staan. In 1266 verhief de Utrechtse bisschop Hendrik van Vianden het begijnhof tot een autonome parochie en werd de abt van de Onze Lieve Vrouwe Abdij belast met de zielzorg van de begijnen. In 1271 werd het begijnhof genoemd in een testament van Aleid van Holland als één van de instellingen die door haar bij dit testament begunstigd werden. In 1324 nam graaf Willem III van Holland, Zeeland en Henegouwen de begijnen onder zijn bescherming. Hiermee werd voorkomen, dat de maatregelen, waartoe wegens vermeende ketterijen onder de begarden en begijnen tijdens het in 1311/1312 gehouden concilie van Vienne besloten werd, voor de Middelburgse begijnen gevolgen hadden. Toen Middelburg in 1574 overging naar de zijde van Willem van Oranje werd het begijnhof door de stad in beslag genomen. De overgebleven begijnen mochten er evenwel tot hun dood blijven wonen. Al in 1587 werd de kerk afgebroken en pas in 1924 de huizen, die toen eigendom van het Burgerlijk Armenbestuur waren