Zoeken in collecties

In 922 is door graaf Dirk I het lichaam van Sint Adelbert, dat in het duinkerkje op de zogenaamde Sint Adelbertus-akker rustte, opgegraven en naar “Hallem” overgebracht, waar thans nog het Egmondse klooster gelegen is. Hier bouwde de graaf een houten kerkje als passende rust- en vereringsplaats voor het heilige lichaam. Daarbij stichtte hij een convent van zusters, die de regel van Sint Benedictus onderhielden. In het midden van de 10e eeuw verving Dirk II deze houten kerk door een stenen en werd het zusterklooster tot een monnikenklooster omgevormd. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid waren deze monniken afkomstig uit de benedictijner Sint Pieterabdij te Gent. Bij het aantreden van abt Walter (1129-1161) was ook voormelde stenen kerk afgebroken en was er een noodkerk in gebruik. Bij de dood van de abt in 1161 was de nieuwbouw van de kerk voltooid op de westbouw met de torens na. In 1245 verleende de paus aan de abdij exemptie, waardoor de abdij rechtstreeks onder het gezag van de Heilige Stoel kwam te vallen. Onder abt Jorden van Driel (1481-1493) trad Egmond in 1492 mede onder dwang van de paus en de kloostervoogd, graaf Jan van Egmond, toe tot de congregatie van Bursfeld. Aangezien aan de hervorming van Bursfeld geen medewerking verwacht kon worden van de oude monniken werd een tiental monniken uit andere betrouwbare kloosters ontboden, die de plaats van de oude monniken innamen. In 1561 werd de abdij aangewezen als tafelgoed voor het nieuwe bisdom Haarlem, waarvan de bisschoppen als abt zouden optreden. Bij het beleg van Alkmaar in 1573 werd de abdijgebouwen in brand gestoken en verwoest, waarschijnlijk om te beletten, dat Spanjaarden er zich zouden verschansen. Op bevel van Willem van Oranje klaarde Diederik van Sonoy samen met de geuzen deze klus. Van de gebouwen en kunstschatten is niets, van de boeken en handschriften weinig bewaard gebleven. In 1935 werd een nieuw klooster gebouwd als priorij van de benedictijner Sint Paulsabdij te Oosterhout