Zoeken in collecties

Ridder Ludolphus, heer van Gronebeck en perfect van Groningen, schonk in 1308 aan zijn bloedverwant br. Conrardus, prior van de dominicanen in Winsum, een binnen de stad Groningen gelegen perceel met een stenen huis en enkele andere gebouwen. Hier verrees het klooster van de Dominicanen, waarvan de stichting in 1310 door Paus Clemens V werd goedgekeurd. Het toen in hoofdzaak door dominicanen uit Winsum bevolkte klooster, die er zich waarschijnlijk in 1308 vestigden, behoorde aanvankelijk tot de provincie Saxonia. In 1506 trad het toe tot de “Congregatio Hollandiae”, een hervormingsbeweging van de orde van de Dominicanen, die een striktere observantie voorstond, om in 1515 in de toen gevormde Germania Inferior te worden opgenomen. De apostelen Petrus en Paulus waren de patronen van zowel kerk als klooster. Toen in 1594 de stad Groningen door de Staatse troepen veroverd werd, sloot de magistraat met de Staten Generaal het Tractaat van Reductie, waarin onder meer bepaald werd dat alleen de gereformeerde religie uitgeoefend mocht worden. De dominicanen moesten toen hun klooster verlaten. Slechts enkelen vonden in de stad een nieuw verblijf. Hun kerk werd door de stad tot 1627 gebruikt als opslagplaats voor munitie. Nadien deed ze dienst als metaalgieterij. In 1653 stortte het koor van kerk en werd het inmiddels bouwvallige gebouw in 1674 gesloopt. Van het klooster werd in 1609 een gedeelte ingericht tot stedelijk Tuchthuis, die in 1611 door de provincie overgenomen werd en in 1624 weer opgeheven werd. In 1621 werd in een gedeelte van kloostergebouwen het Groene Weeshuis ondergebracht, terwijl een ander gedeelte als militaire gevangenis in gebruik was. In 1639 stortte een gedeelte van de kloostergebouwen in. Het werd echter weer herbouwd. Pas in 1858 werd tot sloop van de inmiddels vervallen kloostergebouwen overgegaan. Sindsdien herinneren alleen nog de straatnamen Jacobijnerweg en Jacobijnerstraat nog aan de Groningse dominicanen