Zoeken in collecties

Binnen de vrijheid Sint Pieter in de nabijheid van het kasteel Lichtenberg vestigden zich omstreeks 1450 kluizenaars. In 1498 gaf de bisschop van Luik, Jan van Horne, toestemming tot de bouw in de nabijheid van de kluizenarij van zowel een nieuwe kerk als klooster. In de investering, die dit vergde, had de bisschop een aanzienlijk aandeel op voorwaarde, dat er in het nieuwe klooster voor hem een persoonlijk vertrek als buitenverblijf en eventueel toevluchtsoord zou worden ingericht. Het klooster kreeg de naam Lichtenberg, maar werd gewoonlijk Slavante genoemd, een verbastering van observanten, de hervormingsbeweging waarvan de franciscanen, die in het klooster gehuisvest werden, deel uitmaakten. In de periode tussen de Spaanse Furie in Maastricht in 1576 en het Beleg van Maastricht door Parma in 1579 werd het klooster verwoest. In wat er toen nog van over was, namen in 1639 observante franciscanen, die verdreven waren uit hun klooster aan de St. Pieterstraat in Maastricht hun intrek. Behalve de kerk, die in 1640 gereed kwam, werd het klooster herbouwd. In 1643 was het kapittel van de Franciscaner Orde te Leuven met de heroprichting daarvan akkoord gegaan. Na de verovering in 1673 van Maastricht door de Fransen mochten de paters naar de stad terugkeren. Het klooster op de St. Pietersberg bleef evenwel ook in gebruik. Het moest echter ontruimd worden toen in 1796 het convent op last van Franse bezetters opgeheven werd. In het begin van de 19e eeuw ging een deel van het klooster als herberg dienst doen. De rest, waaronder de kerk, werd gesloopt. In 1843 verwierf de Groote Sociëteit Maastricht de gebouwen. Die liet er in 1846 een uitspanning bouwen. In 1907 nam de gemeente het complex over en verhuurde het aan ENCI. In 2003 werd het grondig gerestaureerd. Thans doet het dienst als café-restaurant. Slechts nog twee haaks op elkaar staande, witgepleisterde vleugels uit de zeventiende eeuw is alles wat er nog van het klooster Slavante over is