Zoeken in collecties

Het dominicanenklooster in Haarlem werd in de periode 1287-1296 gesticht door graaf Floris V, die voor de bouw van het klooster een gedeelte van het terrein beschikbaar stelde, dat hij in het westen van de stad bezat. Aanvankelijk behoorde het klooster tot de provincie Teutonia, maar werd in 1303 in de nieuwe provincie Saxonia ondergebracht. Bij de oprichting in 1464 van de “Congregatio Hollandiae”, een hervormingsbeweging van de orde van de Dominicanen, die een striktere observantie voorstond, sloot het zich daarbij aan. In 1515 werd het bij de provincie Germania Inferior ingedeeld. De stadsbrand in 1351 legde zowel het klooster al de kloosterkerk volledig in as. Ze werden toen opnieuw opgetrokken, nu in baksteen. In november 1572 werden klooster en kerk geplunderd. Dit herhaalde zich op 29 mei 1578 toen geuzen een katholieke sacramentsprocessie verstoorden, die in de Bavokerk plaatsvond en daarbij 7.000 katholieken verjoegen. Bij deze actie, die bekend staat als de "Haarlemse Noon", werd bovendien een priester vermoord. Kort daarop volgde een kloosterverbod. De domincanen verlieten daarop de stad. Hun hele bezit ging over naar de stadsregering, die al in 1579 de huizen, die deel uitmaakten van het kloostercomplex, publiek verkocht. Ook de kloosterkerk werd toen voor afbraak verkocht. Omstreeks 1590 werd het westelijk gedeelte van het klooster tot het huidige Prinsenhof verbouwd. Ook van andere delen van het klooster bleef als onderdeel van het stadhuis veel bewaard