Zoeken in collecties

De basis voor de congregatie van Sint Jan werd gelegd aan de Universiteit van Fribourg in Zwitserland. Vijf studenten, die aan deze universiteit bij de dominicaner pater Marie-Dominique Philippe colleges filosofie volgden, besloten in 1975, gedreven door een groot verlangen hun leven volledig aan Christus toe te wijden, een gemeenschap te vormen, die op hun verzoek door voornoemde pater Philippe spiritueel begeleid werd. Na een verblijf in het begin in de cisterciënzerabdij van Lérins bij Cannes, waar de gemeenschap de gelegenheid kreeg te wortelen in het monastieke leven, werd in 1976 overgegaan tot het stichten van een nieuwe congregatie die, naar de apostel Johannes, de naam Congregatie van Sint Jan kreeg en waarvan de leefregel geschreven werd door pater Philippe die, hoewel hij zelf dominicaan bleef, tot 2001 van deze congregatie het ambt van prior-generaal bekleedde. Toen in 1982 voor pater Philippe zijn ambtstermijn als professor aan de universiteit van Fribourg wegens het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd beëindigde, vestigde de congregatie zich vanuit Zwitserland in Frankrijk in Rimont bij Challon-sur-Saône en werd in 1983 te Saint Jodard bij Roanne een eigen noviciaat opgericht. Steunend op het Johannes-evangelie kenmerkt de spiritualiteit van de broeders van Sint Jan zich door een leven van overgave aan God door gezamenlijk stil gebed en door de Eucharistie in het midden van hun leven te plaatsen, daarbij bijzonder belang hechtend aan het gemeenschapsleven in een intense broederlijke naastenliefde. Toen in 2013 seksueel- en machtsmisbruik door haar stichter, voornoemde pater Philippe, aan het licht kwam, was dit voor de congregatie aanleiding afstand van hem te nemen. Tevens werden er hervormingen doorgevoerd. Zo werd er binnen de congregatie overgegaan tot een verdere decentralisatie met meer spreiding van het gezag binnen de organisatie als gevolg. In Nederland heeft de congregatie thans nog een priorij in Den Haag en een priorij in Utrecht

Gesticht in 1896 door de Heilige Pater Arnoldus Janssen, stichter van het Gezelschap van het Goddelijk Woord (SVD) en van de Missiecongregatie der Dienaressen van de H. Geest (SSPS) te Steyl, gem. Tegelen

Een groepje dames probeerde o.l.v. J.A. Heeren iets aan de armoede in de stad Den Bosch te doen. Om meer te kunnen doen richtte Heeren 7 juli 1820 de Dochters van Maria en Joseph op die in een zelfgehuurd huis gingen wonen, zelf voor geld zorgden en burgerkledij droegen vanwege het kloosterverbod van toen. In 1850 worden de door Heeren geschreven constituties pauselijk goedgekeurd. In 1840 werd het eerste liefdewerk buiten 's-Hertogenbosch verricht: het onderwijzen van dove kinderen in Sint-Michielsgestel. Rond 1950 zochten Mgr. Hendrikx (Voorzitter van het Bestuur van het Instituut), Directeur Van Overbeek en Dhr. van Uden (priesterleraar) naar een mogelijkheid om dove meisjes de gelegenheid te geven religieuze te worden. In Canada en Frankrijk bestond die mogelijkheid al. Men ontwierp constituties en Mgr. Mutsaerts, bisschop van Den Bosch, gaf zijn toestemming. Het werd geen zelfstandige nieuwe Congregatie maar een Vereniging van Oblaten van het Onbevlekt Hart van Maria, die tegen de Zusters van de Choorstraat aanleunde. De Overste wordt altijd door de Algemene Overste van de Choorstraat aangesteld en de geloften zijn telkens voor één jaar. Er werd op 16 januari 1952 begonnen met één postulante. Dit bleek niet haalbaar, op 22 februari 1953 werd een nieuwe start gemaakt met een nieuwe Overste, Moeder Charitas Gilberts en twee postulanten in enkele verbouwde kamers van het Instituut. Dat kloostertje werd Gertrudishof genoemd. Het heeft bijna vier jaar geduurd, voor de goedkeuring van de regel kwam en de eerste zusters geloften af mochten leggen. Vanaf toen werd de goedkeuring alleen gegeven wanneer de dove zusters in de Congregatie van de Zusters van de Choorstraat werden opgenomen. Er was dus geen onderscheid meer tussen de Vereniging en de Congregatie. Vanaf 1848 werd het ene huis na het andere opgericht. Op 20 plaatsen in het land kwamen bewaarscholen en lagere scholen. Daarnaast kwamen er: 5 Muloscholen, 10 Naaischolen, 1 Kweekschool en diverse B.L.O. scholen

Jules Chevalier, priester van het bisdom Bourges in Midden-Frankrijk, stichtte op 8 december 1854 de Congregatie van de Missionarissen van het heilig Hart. Ook stichtte hij op 30 augustus 1874 te Issoudun een vrouwelijke congregatie, de Dochters van O.L. Vrouw van het H.Hart. De eerste acht jaar leidde deze groep een kwijnend bestaan bij gebrek aan goede leiding, totdat Marie Louise Hartzer (1837-1908) in 1882 intrad en als overste werd aangesteld door pater Chevalier. In 1884 vertrokken de eerste zusters naar de missie van Oceanië. Vanwege vervolgingen in Frankrijk verhuisde de congregatie naar Thuin in België. Wijkverpleging werd het voornaamste apostolaat van de congregatie. In 1900 kregen de Nederlandse MSC de verantwoordelijkheid voor de missie in de Molukken en Nederlands Nieuw Guinea en ze vroegen de hulp van Nederlandse zusters (13 waren reeds vóór 1900 ingetreden en vertrokken naar de missie in Oceanië) en dus een Nederlands noviciaat. Pas in 1911 kwamen de eerste zusters naar Waalwijk voor parochiewerk. Een MSC ging naar de bisschop en deze gaf toestemming voor een stichting op voorwaarde dat de overste een Nederlandse zou zijn en dat er binnen drie jaar in het bisdom Den Bosch een novicaat zou komen. De Nederlandse Stephanie Pacilly werd benoemd, samen met Agathe Freneau (Fr.) en Charles Janssens (Belg.). In 1915 werd het Nederlandse noviciaat geopend. Na die tijd kwamen er steeds meer aanvragen om zusters binnen vanuit parochies. Daar verrichtten de zusters vele soorten werkzaamheden, zoals onderwijs, wijkverpleging, bejaardenzorg, ziekenverpleging, internaten, kinderverblijven. Maar ook: sociaal werk, catecheselessen, parochie- en jeugdwerk, pastoraal werk. In 1925 werd Nederland een zelfstandige provincie met zuster Pacilly als overste. De congregatie is een missiecongregatie en al in 1920 werden de eerste Nederlandse zusters uitgezonden. Er werden ook inlandse congregaties gesticht, met eigen noviciaat zoals op de Molukken, in Papua en op Java