Zoeken in collecties

De Congregatie van de Broeders van de Onbevlekte Ontvangenis van de Allerheiligste Maagd en Moeder Gods Maria onder de bescherming van de H. Franciscus, gewoonlijk kortweg de Congregatie van de Broeders van Huijbergen genoemd, werd in 1854 opgericht door J. van Hooydonk, die toen bisschop was van het een jaar eerder opgerichte bisdom Breda. Sinds de middeleeuwen stond er in het dorp Huijbergen nabij de grens met België een klooster van de orde der Wilhelmieten. Het werd in 1840 bewoond door nog maar één monnik van deze orde, die na de Franse tijd op het punt stond om uit te sterven. Van Hooydonk besloot het klooster voor het bisdom te claimen en nam het in gebruik als tehuis voor weesjongens uit zijn bisdom, waarvan hij de zorg toevertrouwde aan de Congregatie van de Broeders van Oudenbosch, die echter in 1852 wegens een hooglopend geschil met Van Hooydonk zich hiervan terugtrok. Inmiddels had Van Hooydonk drie jongemannen, die voelden voor het kloosterleven, bereid gevonden de zorg voor voormelde weesjongens op zich te nemen. Vanaf 1854 volgden deze jongemannen de Regel van de Reguliere Derde Orde van de H. Franciscus van Assisië. Dit nu markeerde het begin van de Congregatie van de Broeders van Huijbergen, die het dienstbaar zijn aan de medemens door het verlenen van opvoeding en onderwijs aan de jeugd, met name aan de zwakkeren onder hen, als doel stelde. Door toedoen van de broeders kon vorenbedoeld weeshuis uitgroeien tot een indrukwekkend en gerespecteerd opvoedings- en onderwijsinstituut, dat Sainte Marie heette. De congregatie, waarvan de statuten uit 1888 stamden en nadien meerdere malen herschreven werden, had behalve in Nederland, onder meer in Huijbergen, Breda, Oosterhout, Bergen op Zoom en Hulst, ook vestigingen in Indonesië en Brazilië. In 1999 werd de congregatie, die in 1963 het decreet van Pauselijk Recht ontving, gereorganiseerd in de afzonderlijke provincies Brazilië, Indonesië en Nederland

De Congregatie van de Broeders van Liefde is gesticht door Petrus Jozef Triest, die in 1760 in Brussel geboren werd als zoon van een smid. Na zijn scholing bij de jezuïeten in Brussel volgde hij de Latijnse school in Geel. Daarna studeerde hij twee jaar wijsbegeerte aan de Leuvense universiteit. Vervolgens volgde hij de priesteropleiding aan het grootseminarie van Mechelen. In 1786 werd hij tot priester gewijd. Na in Asse, Mechelen, Ronse en Lovendegem werkzaam te zijn geweest, nam hij in 1807 de zorg op zich voor oudere mannen in de Bijloke in Gent, waarvoor hij enkele jonge mannen aanzocht. Dit nu vormde de directe aanleiding dat Triest in 1807 overging tot het oprichten van de Congregatie van de Broeders van Liefde, die toen nog de Congregatie van de Hospitaalbroeders van de Heilige Vincentius genoemd werd. In 1811 legden de eerste broeders hun geloften af. De congregatie, waarvan de Heilige Vincentius a Paulo de patroonheilige was, legde zich vanaf 1815 ook toe op de zorg van geesteszieken. Vanaf 1865 groeide de congregatie uit tot een internationale organisatie met vestigingen in 30 landen. Het eerste huis in Nederland werd in 1894 geopend en wel in Eindhoven op het landgoed De Heihoef, dat van de Franse Redemptoristen overgenomen was. In 1899 ontving de congregatie het decreet van Pauselijk Recht en kwam daarmee rechtstreeks onder de Heilige Stoel te vallen. In 1934 werden de in Nederland gelegen vestigingen van de congregatie verenigd in een zelfstandige Nederlandse provincie. Het stichtingsdoel van de Congregatie van de Broeders van Liefde, waarbij de Congregatie van de Broeders van Elshout zich in 1949 aansloot, was de verzorging van oudere mannen. Het omvatte echter ook ander liefdewerk ten aanzien van armen en hulpbehoevenden, zoals de verpleging van geesteszieken en het geven van volksonderwijs aan arme kinderen en kwam tot uiting in zorgverlening, onder meer in de geestelijke gezondheidszorg, onderwijs, gehandicaptenzorg en in de missie

Sinds 1879 vormen de broeders een pauselijke congregatie. De broeders wijdden zich vooral aan het onderwijs aan wezen en doofstommen

De Congregatie van de Broeders van O.L. Vrouw van Lourdes werd in 1830 gesticht door Stefanus Modestus Glorieus. Na in 1825 tot priester te zijn gewijd, werd hij nog in hetzelfde jaar tot kapelaan in Ronse benoemd. Vooral in de streek van Ronse was rond 1830 sprake van grote politieke en economische problemen. Er heerste veel werkeloosheid en mede daardoor grote armoede. Daarnaast was een groot deel van de bevolking analfabeet. Getroffen door zoveel sociale ellende besloot Glorieux tot het, op instigatie van de bisschop van Gent, stichten van een congregatie van broeders, die de naam Broeders van Goede Werken kreeg en waarvan de Regel in 1835 door de bisschop goedgekeurd werd. In dat jaar werden de eerste zes broeders ingekleed en geprofest. Naast de geloften van armoede, zuiverheid en gehoorzaamheid beloofden de broeders zich met alle kracht toe te leggen op goede werken, die zich geleidelijk uitbreidden over verschillende domeinen van hulpverlening: onderwijs en opvoeding van kwetsbare jeugd, (psychiatrische) verpleging, ouderenzorg, werkverschaffing voor werklozen en opvang van daklozen. Mede door het slechte financiële beheer van Glorieux stapelden de schulden zich op. In 1844 werd één van zijn medewerkers, priester Jan Colle, als algemeen geestelijk directeur van de broeders van Goede Werken benoemd. Glorieux werd geleidelijk aan de kant geschoven. Hij werd in 1848 gedwongen Ronse en de congregatie te verlaten. In 1872 overleed hij. Het moederhuis werd in 1887 verplaatst van Ronse naar Oostakker. De naam van de congregatie werd toen veranderd in die van Broeders van O.L. Vrouw van Lourdes. De congregatie, die onder de bisschop van Gent ressorteerde, ontving in 1892 het decreet van Pauselijk Recht en kwam daarmee rechtstreeks onder de Heilige Stoel te vallen. In 1910 werden de in Nederland gelegen vestigingen van de congregatie verenigd in een Nederlandse provincie. Het provincialaat was tot 2009 in Dongen gevestigd en werd daarna naar Eindhoven verplaatst