Zoeken in collecties

Een groepje dames probeerde o.l.v. J.A. Heeren iets aan de armoede in de stad Den Bosch te doen. Om meer te kunnen doen richtte Heeren 7 juli 1820 de Dochters van Maria en Joseph op die in een zelfgehuurd huis gingen wonen, zelf voor geld zorgden en burgerkledij droegen vanwege het kloosterverbod van toen. In 1850 worden de door Heeren geschreven constituties pauselijk goedgekeurd. In 1840 werd het eerste liefdewerk buiten 's-Hertogenbosch verricht: het onderwijzen van dove kinderen in Sint-Michielsgestel. Rond 1950 zochten Mgr. Hendrikx (Voorzitter van het Bestuur van het Instituut), Directeur Van Overbeek en Dhr. van Uden (priesterleraar) naar een mogelijkheid om dove meisjes de gelegenheid te geven religieuze te worden. In Canada en Frankrijk bestond die mogelijkheid al. Men ontwierp constituties en Mgr. Mutsaerts, bisschop van Den Bosch, gaf zijn toestemming. Het werd geen zelfstandige nieuwe Congregatie maar een Vereniging van Oblaten van het Onbevlekt Hart van Maria, die tegen de Zusters van de Choorstraat aanleunde. De Overste wordt altijd door de Algemene Overste van de Choorstraat aangesteld en de geloften zijn telkens voor één jaar. Er werd op 16 januari 1952 begonnen met één postulante. Dit bleek niet haalbaar, op 22 februari 1953 werd een nieuwe start gemaakt met een nieuwe Overste, Moeder Charitas Gilberts en twee postulanten in enkele verbouwde kamers van het Instituut. Dat kloostertje werd Gertrudishof genoemd. Het heeft bijna vier jaar geduurd, voor de goedkeuring van de regel kwam en de eerste zusters geloften af mochten leggen. Vanaf toen werd de goedkeuring alleen gegeven wanneer de dove zusters in de Congregatie van de Zusters van de Choorstraat werden opgenomen. Er was dus geen onderscheid meer tussen de Vereniging en de Congregatie. Vanaf 1848 werd het ene huis na het andere opgericht. Op 20 plaatsen in het land kwamen bewaarscholen en lagere scholen. Daarnaast kwamen er: 5 Muloscholen, 10 Naaischolen, 1 Kweekschool en diverse B.L.O. scholen

Samen met de H. Louise de Marillac stichtte de H. Vincentius de Paulo in 1633 te Parijs het Gezelschap van de Dochters der Liefde. Dit betekende een soort revolutie binnen de gevestigde orde: tot dan toe kende de Kerk alleen kloosterlingen. Door deze stichting is de aanzet gegeven tot de latere 'actieve' religieuze congregaties. Het duurde evenwel tot 1900 voordat de Kerk naast slotzusters met plechtige geloften, officieel 'actieve' zusters met eenvoudige geloften erkende. Het Gezelschap telt anno 2008 ruim 27.000 leden en is werkzaam in ruim 83 landen.

De congregatie van het Heilig Sacrament werd in 1856 in Parijs gesticht. Pierre Julien Eymard, de stichter van deze congregatie, werd in 1811 geboren in La Mure, een dorpje in het zuidoosten van Frankrijk dat vlakbij Grenoble ligt. Hij werd in 1829 novice bij de paters oblaten in Marseille. In 1834 werd hij tot priester gewijd. Wegens zijn zwakke gezondheid moest hij nog hetzelfde jaar de oblaten verlaten. Na enige tijd in verschillende parochies als kapelaan werkzaam te zijn geweest, trad hij in 1839 in bij de paters Maristen te Lyon, waar hij verschillende functies bekleedde. In de zeventien jaar dat hij daar verbleef, kwam hij bij de zoektocht naar de diepte van het eucharistische mysterie tot het besluit zich alleen nog te richten op de altijddurende aanbidding van het Allerheiligste. Ter realisering daarvan stichtte hij de congregatie van het Heilig Sacrament die, gecombineerd met pastoraal werk en missiewerk, zich vooral richt op de verering van de Eucharistie. Lange tijd werd met een 24-uurs aanbidding van onder de gedaante van een, in een dag en nacht uitgestalde monstrans geplaatste geconsacreerde hostie hieraan gestalte gegeven. In 1863 werd de congregatie door paus Pius IX goedgekeurd. Pater Eymard stierf in 1868 in zijn geboortedorp La Mure. Hij werd in 1925 zalig en in 1962 heilig verklaard. Hij is opgebaard in een schrijn boven het altaar in de Corpus Christikapel in Parijs. Sinds 1902 zijn de paters van de congregatie van het Heilig Sacrament ook in Nederland werkzaam. In 1908 vestigden zij zich te Brakkenstein in Nijmegen, waar naar zij ook wel de paters van Brakkenstein genoemd worden. De congregatie stond onder de centrale leiding te Rome totdat er in 1931 provincies gevormd werden. Vanaf 1937 kwamen de Nederlandse communiteiten onder een zelfstandige provincie te vallen, die in 2014 met de Franse en Zwitserse provincie samengevoegd werd onder één bestuur, waaronder al sinds 2005 ook de communiteiten in België, Duitsland en Mozambique ressorteerden

Vanuit de opvang van 'verlaten' meisjes groeide de congregatie tot een instituut met meerdere kinderhuizen en scholen voor basisonderwijs, speciaal onderwijs (m.l.k.; z.m.l.k.), voortgezet onderwijs (v.g.l.o.), beroepsvoorbereidend onderwijs, ulo/mavo en kweekschool/pedagogische academie (met internaten). Niet alle scholen stonden onder bestuur van de congregatie. In de jaren zeventig van de twintigste eeuw zijn de besturen van de scholen overgedragen aan plaatselijke stichtingen. Bejaardenzorg werd door de congregatie bijna altijd in instellingen van parochiële caritas verricht. Daarnaast werkten de zusters vijftig jaar op Bangka (Indonesië), ruim twintig jaar in Brazilië en vier jaar in Tanzania. In 1857 kreeg de congregatie van de bisschop van Haarlem haar eerste regel. Het grootste aantal leden dat de congregatie heeft geteld is 778