Zoeken in collecties

Een zekere Felix Walter, die behalve priester tevens rentmeester was van het ten noorden van Mill gelegen landgoed Tongelaar, schonk aan de dominicanen in 1852 een huis met een kapel gelegen in Langenboom, dat toen een gehucht van de toenmalige gemeente Escharen was. Dit huis was door Felix Walter al eerder voor geestelijke broeders, die hij onder de boerenknechten uit de omtrek rekruteerde, ingericht als kluis, die echter maar korte tijd bestaan heeft. Na een ingrijpende verbouwing vestigden de dominicanen hier hun noviciaat, dat tot dan toe gehuisvest was in de Broerstraat in Nijmegen, waar het echter allerlei moeilijkheden ondervond en bovendien met ruimtegebrek kampte. Met name vanwege zijn ongewenste ligging ver van de bewoonde wereld werd het Langenboomse noviciaat in 1858 overgeplaatst naar het Dominicanenklooster in Huissen. De dominicanen, die toen in Langenboom achterbleven, gingen over tot de bouw van zowel een nieuwe kerk, die in 1864 geconsacreerd werd, als van een nieuw klooster, waarvoor in 1875 de eerste steen gelegd werd. Dit klooster werd, evenals de kerk, in 1925 door een hevige storm, die bekend staat als de cycloon van Borculo, verwoest. Klooster en kerk werden toen evenwel herbouwd. De dominicanen, die na de overplaatsing van het Langenboomse noviciaat belast waren met de pastorale zorg in de Langenboomse parochie van de Heilige Familie vertrokken in 1964 uit Langenboom. Hun klooster werd toen tot gemeenschapshuis verbouwd. Later deed het dienst als bejaardenhuis en sinds 1997 zijn er appartementen voor 55-plussers in ondergebracht

In 1856 wisten de dominicanen aan de Stadsdam in Huissen een herenhuis te verwerven. Dit huis was in 1816 gebouwd op de plek, waar een in 1722 gesloopte burcht gestaan had. Het werd daarom gewoonlijk “het kasteel” genoemd. Met toestemming van het aartsbisdom Utrecht vestigden de dominicanen er een klooster. Daartoe werd in 1858 aan weerszijde van het herenhuis een vleugel gebouwd en werd het geheel verbonden met een dwarsvleugel met de kapel, waardoor een half open carré ontstond. Nog in hetzelfde jaar betrokken de dominicanen het Huissense klooster. Als patrones voor hun nieuwe convent kozen ze de Koningin van de Allerheiligste Rozenkrans. Overigens waren de dominicanen al eerder in Huissen actief geweest, toen tot 1797 Huissen tot het termijngebied van de dominicanen van Kalkar behoorde. Tot 1932 was ook het provincialaat van de Nederlandse dominicanen gevestigd in het Huissense klooster dat een belangrijke rol gespeeld heeft in de ontwikkeling van de tuinbouw in Huissen en omgeving. Thans is er in het klooster, waar nog enkele dominicanen wonen, een stichting gehuisvest, die een gedeelte van de klooster als bezinningscentrum exploiteert. In 1952 werd de Huissense kloosterkapel als openbare kapel gesloten. Dit maakte deel uit van een in 1938 door de dominicanen met het aartsbisdom Utrecht gesloten overeenkomst waarbij in Utrecht in ruil voor de Sint Dominicuskerk aan de Mariaplaats aan de dominicanen de Sint Anthoniuskerk in de wijk Lombok en een in de wijk Oog in Al nog te stichten nieuwe parochiekerk toegewezen werd. Tot aan de Heilige Stoel toe leidde dit tot hevige protesten zowel van de dominicanen in Huissen als van de Huissense bevolking. Uiteindelijk werd tot een compromis gekomen, waarbij weliswaar aan het besluit tot sluiting van de Huissense kloosterkapel niet getornd werd, maar aan de dominicanen de parochie van Maria ten Hemelopneming in Huissen-Stad toegewezen werd. Later ging overigens de met zoveel rumoer gesloten kloosterkapel weer geruisloos open

In 1996 betrok een groep dominicanen afkomstig uit het klooster Albertinum aan de Heyendaalseweg in Nijmegen het aan de Oude Kleefsebaan in Berg en Dal gelegen klooster dat toen nog de naam Mariadal had. De dominicanen lieten dit klooster, waarin ook het provincialaat zijn intrek nam, grondig verbouwen en gaven het de naam Mariaconvent. Dit convent nu, vormt de canonieke voortzetting van het huis ‘Maria Geboorte’ dat naast de Maria Geboortekerk aan De Berg en Dalseweg gelegen was en dat in 1894 vanuit het dominicanenklooster aan de Broerstraat in Nijmegen gesticht werd. Tot 1995 had het klooster aan de Oude Kleefsebaan in Berg en Dal onderdak verschaft aan de Monialen Dominicanessen van Mariadal die er zich in 1981 na een ingrijpende renovatie vanuit Venlo vestigden. De naam van het klooster veranderden ze toen van Koningsgaard in Mariadal, zoals ook hun klooster in Venlo heette. De naam Koningsgaard was aan het klooster gegeven door de oorspronkelijke bewoonsters, de Dochters van O.L. Vrouw van het Heilig Hart, die er van 1928 tot 1980 gehuisvest waren

Met toestemming zowel van de hertog van Gulik, Wolfgang Wilhelm von Neuburg, als van de elect-bisschop van Luik, Ferdinand van Beieren, en het Sittardse kapittel vestigden zich in 1626 in Sittard de eerste dominicanen. Ze betrokken toen aan de Plakstraat het huis van de heren Dobbelstein, het zogenoemde “Dobbelsteinhuis”. Als kapel werd hen de Heilige Catharina gasthuiskapel aan de Markt toegewezen. In 1632 vestigden zij zich in de gebouwen van voornoemd gasthuis aan de Oude Markt, die hen met de kapel door voornoemde hertog werden geschonken. Deze gebouwen werden in 1652 afgebroken en vervangen door algehele nieuwbouw die in fasen gerealiseerd werd. Ook kreeg hun college, het “Collegium Albertinum”, toen de beschikking over een nieuw schoolgebouw, dat in 1658 gereed kwam. Voorts werd ter vervanging van de oude gasthuiskapel in 1659 de nieuw gebouwde St. Michaëlskerk in gebruik genomen. Vooral door hun college bestond er tussen de dominicanen en de lokale bevolking een hechte band. De studenten, die het college bezochten, kwamen van heinde en ver. Zij woonden in bij de Sittardse burgers en vormde aldus voor hen een belangrijke bron van inkomsten. De gebouwen van de dominicanen, waaronder ook de St. Michaëlskerk, bleven gespaard toen Franse troepen onder leiding van generaal De Mélac in 1677 Sittard plunderden en een honderdtal huizen in brand staken. Toen onder Frans bewind de dominicanen in 1797 weigerden de eed op de Franse grondwet af te leggen, werden ze uit Sittard verbannen. Hun klooster werd opgeheven en de St. Michaëlskerk werd gesloten die echter na het Concordaat tussen paus Pius VII en Napoleon in 1802 weer opengesteld werd. Na aan verschillende onderwijsinstellingen onderdak geboden te hebben, kwamen de kloostergebouwen in 1851 in handen van de jezuïeten, die er het gymnasium “St. Louis” stichtten. Na hun vertrek, vestigden de franciscanen er na enige jaren leegstand hun seminarie “St. Franciscus Solanus”, de naam die het gebouwencomplex nog altijd heeft