Zoeken in collecties

In 1910 kocht de congregatie van de missionarissen van het H. Hart aan de Oude Velperweg in Arnhem een terrein van ca. 1 ha. De congregatie liet op dit terrein een klooster bouwen. De villa en het herenhuis, die er al stonden, werden bij dit klooster getrokken. In 1912 verhuisden naar dit kloostercomplex het noviciaat en het filosoficum van onderhavig congregatie, die tot dan toe gehuisvest waren in het kloostercomplex, dat even verder op aan de Velperweg gelegen was. In 1924 werd in het aan de Oude Velperweg nieuw gebouwde klooster een ‘informatiebureau’ of ‘inlichtingenbureau’ opgericht, met als doel het apostolaatswerk van de Apologetische Vereniging Petrus Canisius (AVPC) te coördineren. Uiteindelijk kwam hieruit het Una-Sancta-werk voort, dat gericht was op het apostolaat onder niet-katholieken, op de voorbereiding van geloofsleerlingen op het doopsel en op de geloofsverdieping onder katholieken. Later, toen de samenwerking met andere kerken en groeperingen steeds centraler kwam te staan, ontwikkelde het Una-Sancta-werk zich uiteindelijk tot inzet voor de oecumene. In 1927 werd het noviciaat verplaatst naar het klooster van voornoemde congregatie in Berg en Dal. Het filosoficum verhuisde in 1942 naar Heino, waar het in het kasteel Het Nijenhuis gehuisvest werd, terwijl het Una Sancta-bureau in 1944 naar de naastgelegen villa overgebracht werd. In 1970 verlieten de missionarissen van het H. Hart het Arnhemse klooster aan de Oude Velperweg. In 1970 werden gebouwen op de kapel na, die als cultureel centrum in gebruik genomen werd, door de nabijgelegen ENKA-fabriek (het latere AKZO-Nobel) gekocht die er tot 1985 Italiaanse en Spaanse ‘gastarbeiders’ huisvestte. Na enige tijd leeg gestaan te hebben, werden de gebouwen gekraakt totdat in 1988 het complex via de gemeente Arnhem in handen kwam van Woningbouw Vereniging Gelderland, die er toen in samenwerking met de krakers woon- en werkruimtes gerealiseerd heeft

Van 1950 tot 1987 was er in Apeldoorn in het pand Bosweg 7 een Una-Sancta-bureau van de missionarissen van het H. Hart van Jezus gehuisvest, waarvan de werkzaamheden gericht waren op het apostolaat onder niet-katholieken, op de voorbereiding van geloofsleerlingen op het doopsel en op de geloofsverdieping onder katholieken. Toen later de samenwerking met andere kerken en groeperingen steeds centraler kwam te staan, ontwikkelde de werkzaamheden zich uiteindelijk tot inzet voor de oecumene

Samen met twee studiegenoten, Charles Piperon en Jean-Marie Vandel, stichtte Jules Chevalier (1824-1907) in 1854 de congregatie van de Missionarissen van het Heilig Hart van Jezus. Het internationaal centrum van deze congregatie is gevestigd in Issoudun (Frankrijk), de geboorteplaats van Chevalier, waar hij na zijn wijding als priester tot kapelaan benoemd werd. De congregatie, die in 1874 pauselijke goedkeuring kreeg, heeft de bijzondere verering van het Heilig Hart van Jezus en de verspreiding hiervan door middel van onderwijs, gezondheidszorg, prediking en missie tot doel. Nadat het Vaticaan in 1871 Micronesië, Melanesië en (Papua) Nieuw Guinea als missiegebied aan de congregatie toevertrouwde, ontwikkelde de congregatie zich tot een wereldwijd actieve missiecongregatie. In het begin van de 20e eeuw verliet de congregatie Frankrijk vanwege het sterk antiklerikale beleid daar en vestigde zich in 1880 in Nederland van waaruit de congregatie zich verder over Europa verspreidde. De Nederlandse tak van de congregatie, die in 1919 een zelfstandige provincie werd, gaf aan haar doelstelling vorm door parochiewerk, volksmissies en retraites, de aansturing van de Aartsbroederschap van Onze Lieve Vrouw van het Heilig Hart in Sittard, de opleiding van religieuzen, opvoeding en onderwijs. Begin 20e eeuw kreeg de Nederlandse provincie de Molukken (1902), Oceanië en Nieuw-Guinea (1905), de Filippijnen (1908), Brazilië (1911), Celebes (1919), Midden-Java (1921) als eigen missiegebieden toegewezen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden er geen missionarissen meer uitgezonden. De Japanse bezetting van Nederlands-Indië kostte 27 congregatieleden het leven. Na de oorlog ontwikkelden de voormalige missiegebieden zich tot autonome gebieden. Steeds meer missionarissen keerden voorgoed terug naar Nederland. Vanaf de jaren 1980 ontplooide de congregatie nieuwe vormen van missie en gemeenschapsleven, voornamelijk in de vorm van activiteiten ten dienste van kansarmen in de samenleving