Zoeken in collecties

Op tafel stond een schaaltje, met een klein lepeltje erin, met zout.

Op een schoteltje had iedere zuster een stukje Sunlight zeep. Het stukje zeep is de helft van een normaal stuk en moest zes weken meegaan. Om geen zeep te laten wegvloeien als het nat was, legde men er een stukje zilverpapier onder. Deze zuinigheid kwam niet alleen voort uit de gelofte van vrijwillige armoede die de zusters hadden afgelegd, ook de schaarste van allerlei artikelen tijdens de oorlogsjaren 1940-1945 speelde een rol.

Naast de deur van iedere cel of chambrette bevond zich een wijwatervaatje met daarin wijwater. Het was gebruikelijk bij binnenkomen en weggaan de vingers daarin te dopen en een kruisteken te maken. Als het vaatje leeg was, kon men het vullen met wijwater uit een fles die voor algemeen gebruik beschikbaar was. Een mondeling overgeleverde anekdote over een wijwatervaatje betreft het bezoek van een hooggeplaatste Duitse militair tijdens de Tweede Wereldoorlog. De militair verzoekt de algemeen overste, mère Vincentia, te spreken. Zij ontvangt hem in de spreekkamer en verneemt dat het Duitse leger het klooster vordert voor de plaatsing van Duitse militairen. De militair wenst het gebouw te zien en mère Vincentia begeleidt hem onder meer naar de slaapafdeling. Daar opent zij de deur naar een cel. De militair wil het licht aan doen, maar voelt alleen water aan zijn vingers... Op de plaats waar de lichtknop zou moeten zitten, hangt een wijwatervaatje. Na de rondgang door het klooster is duidelijk dat er geen stromend water of elektrisch licht aanwezig is. Dit is voor de Duitse militair de reden het klooster niet te vorderen voor de huisvesting van zijn soldaten.

Gebruikt voor de wekelijkse wasbeurt van de zusters. De kuipjes werden met warm water gevuld en op een plankje geplaatst om de vloer te beschermen. Rond 1950 verdwenen de kuipjes, onder meer omdat ze niet meer leverbaar waren. Ervoor in de plaats kwamen ronde zinken kuipjes met hengsel.

Iedere geprofeste zuster beschikte in haar cel over een waskom en waterkan. De cel was niet voorzien van stromend water, elektriciteit of verwarming. 's Morgens nam men de waterkan mee naar beneden, naar de aanrecht met pomp. Na de meditatie, de H. Mis en het ontbijt werd de kan met water gevuld en naar boven gebracht. Voor 1940 werd de witte set (1) gebruikt, na 1940 werd de set vervangen door een grijs-blauwe set (2) met op kan en kom het monogram JHS.

Gebruikt voor de koude voeten van oude of zieke zusters in de kapel of refter. Warm water kan aan de bovenzijde in de stoof gegoten worden. De stoof sluit met een schroefdop met daaraan een ring.

Stoelen met roodfluwelen bekleding en versierd met kopjes in houtsnijwerk boven op de rugleuning, afbeeldend de evangelisten, apostelen en diverse heiligen.
De hoofdjes op de hoeken van de rugleuningen van de 2 hoge stoelen bevatten de namen: MARKUS en JOHANN; LUCAS en MATH. De 12 lage leuningen: JACOB & JUD.TADD; PETR.CAN & IGNATIUS; THOM.AQ & DOMINIC; BONIFAC & WILIBR; SIMON & JOHANN; GER.MAR & ALPHONS; BONAVENT & FRANC.AS; BARTH & MATH; JACOB & PHILIP; THOMAS & ANDRE; BERNARD & BENEDICT; PAULUS & PETRUS.

Gebruikt om het bestek, bestaande uit een mes, ijzeren vork en houten lepel, schoon te maken. Met behulp van een stuk papier waar het zand in werd gestrooid en eventueel met een beetje water uit de pint werd het bestek schoongewreven en eventueel afgedroogd met het servet.

Het ijzer werd op de kachel verhit. Vaak stonden er meerdere van deze ijzers op de kachel om door te kunnen blijven strijken. Veel van de zusterskleding moest gestreken worden. Om de kleding niet te laten verbranden was het gebruikelijk wat spuug op het ijzer aan te brengen. Als dat siste en snel verdween, was het ijzer op de juiste temperatuur. Opschrift op bovenzijde ijzer: 'T. Sheldon & Co 6 W. Hampton'.

Aan de standaard kunnen klossen met garen bevestigd worden. Middels de standaard kunnen koordjes geslagen worden in verschillende diktes. Dikkere koorden werden aan de zoom van het habijt genaaid om slijtage tegen te gaan. Dunnere koorden werden gebruikt om de afbeelding van de 'passie' op de scapulieren van de zusters aan te brengen. Er waren ook zusters die dit met alleen hun handen en vingers deden. De benodigdheden droegen ze bij zich in een zakje. Ze konden dan ieder moment koordjes slaan, zelfs in de trein. Aan de standaard hangen vier klossen met garen. De voet van de standaard kan vastgezet worden met behulp van een schroefklem. In het zakje zit een bolletje garen, een dikker koord en een pennetje met aan het uiteinde vier ringetjes.

Feestset uit de kapel van het moederhuis Mariadal , Vincentiusstraat 5, Roosendaal. Bestaande uit 2 grote lusters (13 kaarsen per kandelaar), 2 kandelaars voor de paaskaars, 6 kandelaars voor het hoofdaltaar en 8 kandelaars voor de zijaltaren. Alle kandelaars hebben druipschaaltjes. Los erbij: set van 26 druipschaaltjes.

Altaar in poppenformaat, voorzien van allerlei toebehoren en een pop die als priester is aangekleed. Het altaar kon worden gebruikt als leermateriaal voor uitleg van de misrituelen, onder andere aan misdienaars. Op het altaar kan als achterwand een middengedeelte met tabernakel en twee zijdelen worden geplaatst. In het altaar is een losse altaarsteen aanwezig. Als toebehoren zijn aanwezig: een als priester aangeklede pop met een losse bonnet, een kruisbeeld met corpus dat in het altaar kan worden bevestigd, een lessenaar, drie canonborden, zes kandelaars in drie verschillende formaten en zes bijbehorende kaarsen. Van de canonborden moet de grootste (met het canongebed) vóór het tabernakel worden geplaatst, het bord met het Laatste Evangelie links op het altaar, en het bord met de gebeden bij de menging van water en wijn en bij de vingerwassing rechts op het altaar.

De hoofdbekleding van na 1960 was eenvoudiger en minder bewerkelijk dan die van voor 1960. Het bestond uit een witte muts (1) die van voren stijf werd gemaakt met daar overheen een sluier (2) met stijve rand. De sluier is langer dan de sluier van voor 1960 en heeft aan de binnenzijde van de stijve rand een aantal drukknoopjes.

Kort sluiertje waar de haren van de zusters onderuit kwamen. De haren werden in die tijd niet meer afgeknipt. De sluier heeft aan de bovenzijde een witte rand bevestigd op een verstevigde rand. Aan de uiteinden van de rand zitten knoopjes en een lintje om de sluier achter het hoofd vast te kunnen maken.

De slavenboeien werden door de zusters gevonden in de kelder van het pand Gravenstraat 14 (thans Henck Arronstraat 14) in Paramaribo. Dit pand en het achterliggende erf werden door de zusters in 1863 - het jaar waarin de slavernij in Suriname werd afgeschaft - gekocht. Het pand was eigendom van de zeer welgestelde mevrouw Kamerling. De zusters waren vanaf 1856 in Suriname. Er was meer ruimte nodig, want er kwamen meer zusters uit Nederland bij en men verwachtte meer leerlingen omdat de slavenkinderen voortaan ook onderwijs konden gaan volgen. Op het erf werden scholen en een internaat gebouwd. Het pand is in 2005 geheel gerestaureerd door het Bisdom Paramaribo en dient thans als kanselarij van het bisdom.

Zusters beschikten, naast het habijt, eventueel over werkkleding. Werkkleding kon bestaan uit een cellenschort (1), werkschort voor in huis (2), blauwe werkschort voor in tuin (3, 4), werkmouwen (5), een zwarte wollen omslagdoek (6) en een paar klompen met klompensokken (7, 8). Iedere zuster had een halve schort, of cellenschort, die werd gebruikt voor het wegbrengen van het vuile waswater uit de cel naar het toilet. Elke week werd de houten vloer van de cel met zand geveegd, daarvoor werd de celschort omgebonden. De hele werkschort werd gebruikt voor het werk in huis, bijvoorbeeld in de keuken. In de binnenband van de schort staat het nummer '204' in kruissteek geborduurd. De blauwe schort werd gebruikt bij het werk in de tuin samen met de klompen. In een van de blauwe schorten staat het nummer '344' in kruissteek geborduurd. Op de bovenzijde van de klompen staat het nummer '141' met pen geschreven. De werkmouwen werden over de mouwen van het habijt aan het habijt vastgeknoopt bij elk werk. De wollen doek (van thuis meegebracht) werd omgeslagen tegen de kou als de zusters naar buiten gingen of wanneer het binnen niet al te warm was.

Werkschort voor over de jurk die de zusters na 1967 droegen. Van dezelfde stof gemaakt als de jurk. De schort werd door de zusters gedragen bij eenvoudige werkzaamheden in huis, zoals afwassen, stoffen, etc..

bevestigd op een plankje. De schel werd gebruikt als signaal voor het begin van het koorgebed en om het einde van een kapeldienst aan te geven, waarop de zusters de kapel verlieten. Dit gold ook voor de kinderen, die op het internaat zaten en aanwezig waren tijdens de Eucharistieviering in de morgen, in het lof en tijdens andere vieringen, maar niet bij het koorgebed. De kinderen verlieten op de signalen van de schel groepsgewijs de kapel; eerst de kinderen op de hoeken van de banken, daarna de twee groepen in het midden. Bij het eerste signaal: uit de bank; bij het tweede signaal: knielen; en bij het derdel: omdraaien en in de rij de kapel uit.

De grotere schaaltjes (1, 2) werden als borden gebruikt voor alle (warme) gerechten. Het kleinere schaaltje (3) werd gebruikt voor koek, gebak e.d. In de jaren 1960-1965 werd ander serviesgoed aangeschaft omdat het tot dan toe gebruikte serviesgoed niet meer in de handel verkrijgbaar was.