Zoeken in collecties

Behorend bij het habijt, officieel uitgereikt bij de inkledingceremonie.

Doorgeefrol uit één van de spreekkamers van de Karmel in Beek. Kleine voorwerpen werden door een lade geschoven, maar de wat grotere werden via de rol gegeven die ingebouwd zal in de scheidingswand.

Werden uitgedeeld op 30 september (sterfdag van de H. Theresia) om half acht in de kapittelzaal onder het zingen.

Met onregelmatig aantal kralen.

Met zes tientjes, riemhaak en zilveren Karmelmedaille. Dit was de derde orde rozenkrans van zuster Marie Monique.

De rozenkrans heeft zes tientjes en een devotiemedaille. Op de voorzijde van de medaille het karmelitaanse ordewapen gedragen door de H. Theresia en een mannelijke karmeliet. Staand achter het schild de H. Jozef met Kind. Daarboven de tekst: "Constituit eum Dominum Domus suae". Keerzijde: Maria met Kind, staande in de wolken, op de grond knielend een mannelijke heilige. Daarboven de tekst: "Regina decor Carmeli ora pro nobis". De rozenkrans werd gedragen aan de riem, op de rechter heup. In 1968 werd in Hulst het dragen van een rozenkrans op het habijt afgeschaft.

Bestaande uit vijf tientjes met twee koperen devotiemedailles. Op de grootste medaille aan de ene zijde een afbeelding van de H. Teresa van Jezus en aan de andere zijde een mannelijke karmeliet. Op de kleinere medaille een afbeelding van een bisschop en aan de andere zijde centraal een gelijkarmig kruis met op beide armen letters. Aan de rand eveneens letters. De rozenkrans is gebruikt door een van de buitenzusters uit Nijmegen (gestorven in 1935). Deze grote rozenkransen werden op de rechterheup gedragen, en zaten bevestigd aan de leren riem. Na 1955 kwamen de houten rozenkransen in gebruik met 6 tientjes.

Ook alpargatten genoemd.

Gedragen tot ongeveer 1967. Deze sandalen, ook alpargatten genoemd, stammen uit de Spaanse traditie. Ze liepen geruisloos, maar waren niet bestand tegen vocht en dus niet geschikt voor het lopen in de tuin.

Houten zool met leren band over de wreef. Deze sandalen, ook wel trippen genoemd, werden in de tuin gedragen omdat de zolen van de alpargatten hard en dus lawaaierig werden als ze ooit nat waren geworden. Bovendien waren de alpargatten op de lange duur niet bestand tegen vocht. Deze sandalen werden samen met alpargatten gedragen. Ze werden schertsend ook wel 'sjokken' genoemd. Bij werk in de tuin o.i.d. werden klompen gedragen.

Het scapulier was 'enige vingers' korter dan het habijt. Het werd los, dus óver de riem gedragen en bij de sleutelbeenderen met twee enorme kopspelden vastgespeld. Men mocht er niet op gaan zitten behalve tijdens het koorgebed. Dit was om te voorkomen dat het scapulier ging glimmen.

Grote platte aardewerk bak, lichtbruin glazuur. Omdat het glazuur zwaar beschadigd was, is de schaal voorzien van een vernislaag. De schaal werd gebruikt om de zwarte sluiers in te wassen.

Dit doodshoofd stond tot 1970 in Beek in de refter, op de tafel tussen de priorin en de subpriorin. In de Karmel van Hulst stond in de refter een echt doodshoofd maar dit was al vóór 1968 weggedaan (weggegeven aan kennissen). De doodskop stond er om de zusters eraan te herinneren dat er na dit leven iets belangrijkers kwam.

Dit schilderij dat voor 1901 uit Frankrijk is meegebracht, werd in 1974 gerestaureerd en voorzien van een nieuwe lijst. De oude lijst was te groot waardoor men het schilderij van onderen moest verlengen. Het schilderij hing eerst in het voorkoor van de Karmel in Bergen op Zoom, later in een van de gangen.

Achthoekig roodfluweel passe-partout met lelies van zilverbrokaat, hierin afbeelding op goudbrokaat geplakt. Gemaakt door zuster Denise (nog in Chartres ingetreden). Zij bracht uit deze Franse Karmel de traditie van dit soort schilderijtjes mee. De schilderijtjes werden in de 'heremitages' (devotie-altaren) geplaatst.

Met 2 stel banden. In Hulst gedragen tot ongeveer 1970. De schort werd aan de bovenkant bevestigd met twee spelden. Omdat tijdens het werk het habijt opgehesen werd, kon de schort achter met twee banden gesloten worden.

Voor het biechten van de buitenzusters.

Voor broodbeleg.

Met in de rand het Jezusmonogram IHS.

met in de opstaande rand het monogram IHS in reliëf.

Tot 1958 moesten postulanten een dergelijk manteltje dragen. Het hoofd bedekten ze met een zwart mutsje en vanaf 1936 met een zwarte sluier. De jurk moest zwart zijn en zo zedig mogelijk (dus met lange mouwen en een niet té korte rok). Aanvankelijk droegen de postulanten pantoffels met vilten zool (vanwege de stilte). Vanaf ongeveer 1955 werden schoenen met een rubberen zool gebruikelijk.

De schouderdoek (1) werd gebruikt tijdens het lof en heeft in het midden een afbeelding van de geboorte van Christus met de tekst "Gloria in Exelcis Deo, verbum caro factum est". Aan de zijkanten een afbeelding van engelen met bazuinen. De bijbehorende palla (dekplaat kelk) (2) is afgezet met gouddraad en bevat de tekst "Homo factus est".

Uit de tijd dat er nog geen tafeltjes waren in de cellen. Deze doos werd op de knieën gezet om schrijfwerk te verrichten. Brieven, inkt, pen e.d. konden in de doos worden opgeborgen. In de tijd dat er ook geen krukje op de cel was, gingen de zusters op hun knieën zitten met de schrijfdoos op schoot.

In de Karmel kent men geen tafellakens, ieder heeft een eigen, lange servet die tevens de tafel bedekt tot aan de overzijde, de servet werd aan het habijt vastgespeld met twee kopspelden. Dit is in veel Karmels nog steeds gebruikelijk.