Zoeken in collecties

Gebruikt bij refterversterving.

Klein scapulier voor refterversterving.

Om op de schouder te dragen, ijzer met pinnen, 'gevoerd' met stukje stof.

Boetewerktuig of gesel, bestaande uit touwtjes met een dubbel gevlochten uiteinde. De gesel herinnert aan een van de lijdenswerktuigen en hing als zodanig ook wel aan het (refter)kruis.

Ook wel boetegesel genoemd. Bestaande uit kleine touwen met knopen erin, aan één kant bijeengebonden als greep. In de "Constituties van de Congregatie der Missionarissen van het Allerheiligste Hart van Jezus" (Tilburg 1909) wordt in paragraaf 64 geschreven dat voor het onderhouden van de "gelofte en deugd van kuischheid lediggang vermeden, matigheid in spijs en drank betracht, het lichaam gekastijd en de zintuigen, vooral de ogen, bedwongen" moeten worden. In paragraaf 96 wordt geschreven: "Om den kloostergeest te versterken en de deugden te verwerven, zullen de leden de lichamelijke verstervingen niet geringschatten en zich daarbij laten leiden door hun biechtvader [...]". De discipline werd geacht door een ieder afzonderlijk in zijn cel gebruikt te worden op de eerste vrijdag van de maand na het opstaan tijdens het bidden van het Miserere (psalm 51).

Deze discipline is gebruikt door broeder Nicolaas van Oosterhout (Henricus J. van Huijben) (1871-1956).

Ook wel boetegesel genoemd. Bestaande uit touwtjes met knopen erin, aan één kant bijeengebonden als greep. De discipline werd als regel op vrijdagavond gebruikt. Na de completen (getijdengebed) moest men zich hiermee op de blote huid slaan, gedurende de tijd dat men de psalm 'Miserere' (psalm 51) bad. In de vastentijd moest me zich ook op woensdag geselen, in de Goede Week ook op Witte Donderdag. Aan het begin van de vasten moest ieder schriftelijk aan de overste voorleggen, welke boeteplegingen men in de vasten wilde praktiseren. De overste moest hiertoe toestemming geven.

Koord met aan het uiteinde vijf koordjes. Aan het uiteinde van de vijf koorden een verdikking.

Boetegesel, bestaande uit touwtjes met een handvat aan het ene uiteinde en acht stervormen van metaal aan het andere uiteinde.

Vier koorden van gevlochten touw.

Vijf koorden van touw met elk drie knopen.

Ook wel boete-koord genoemd. Werd drie maal in de week, na het avondeten onder het hardop gezamenlijk bidden van de Miserere-psalm, gebruikt door de Kleine Zusters van de H. Joseph. Geknield geselde men zich dan op de onderarm.

Takken, aan twee kanten bij elkaar gebonden. Deze discipline werd vóór ieder schuldkapittel door de subpriorin klaargelegd (en nooit gebruikt). Tijdens visitaties werd ze gebruikt voor een officieel tikje door de visitator. Er waren ook soortgelijke disciplines met een lusje. Deze hingen in de refter onder het grote kruis.

Van dunne takjes, aan twee kanten samengebonden met een touwtje. Dit werd gebruikt als pater provinciaal visitatie hield. Na het afnemen van het kapittel gaf hij iedere zuster een symbolisch tikje met deze discipline. Ook werd deze discipline door de subpriorin klaargelegd bij ieder schuldkapittel (maar nooit gebruikt!) Een soort gelijke discipline (maar dan met een lusje) hing in de refter aan het kruis.

Takken met leren handvat, tot 1965 gebruikt d.w.z. bewaard volgens voorschrift.

Metaal met punten aan het eind. Deze discipline lag in 1942 al bij de voorraad en is dus al die tijd niet gebruikt. Waarschijnlijk tussen 1935 en 1942 ook niet gebruikt omdat de toenmalige priorin in Hulst niets van dit soort gebruiken wilde weten.

Touw, vijf koorden met knopen, met leren handvat, in een katoenen zakje (dit zakje is gemerkt met de initialen J.E.D.). Deze disciplines werden gemaakt in de Karmel van Den Bosch voor de ander kloosters. De discipline werd, in het zakje, opgehangen aan het celkastje; hiervoor was aan de zijkant een spijker bevestigd. Tot 1961 werd de discipline op alle maandagen, woensdagen en vrijdagen gezamenlijk genomen na de metten, in het verduisterde koor, ter intentie van de kerk, de weldoeners, de stervenden en de zielen in het vagevuur. Men nam de discipline zo lang als het bidden van het 'Miserere' duurde. Vanaf 1961 genomen op de cel, na de completen, met de deur op een kier om toch samen het Miserere te kunnen bidden. Sinds 1966 in de Nederlandse Karmels afgeschaft als verplichte communiteitsoefening.

Een boetewerktuig, gemaakt van metalen ketting.

Een boetewerktuig, gemaakt van metalen kettingen. De discipline werd gebruikt 's nachts na de metten, gedurende het bidden van het Miserere en het Onze Vader. Bij het vigilie (voorafgaande dag) voor de feestdagen werd het voor het middagmaal gebruikt, gedurende het bidden van het Miserere.

Het voorwerp werd tot ongeveer 1955 door de zusters gebruikt tijdens het zingen van het 'Miserere'.

Met leren handvat. Hing aan het kruis in de refter.

Iedere zuster had een discipline, die gebruikt werd op vrijdag, de dag van de dood van Christus aan het kruis. Men sloeg zichzelf ermee, terwijl men bad 'Ave Maris Stella'. Dat gebeurde in de cellengang, niet op de chambrettes, want dan zou je het van elkaar horen. Het verhaal is dat Mère Misericorde vanuit België dit gebruik heeft ingesteld. In de cellengang gingen de lichten uit, men deed de oefening en daarna gingen de lichten weer aan. Als je het vanwege drukke werkzaamheden noodgedwongen had overgeslagen, telde je de lettergrepen van het 'Ave Maris Stella', en deed je het later alsnog zoveel maal. Novicen wisten niet van het bestaan van de discipline. Die werd pas uitgereikt na de professie. Achtergrond: boete doen voor eigen - en wereldzonden. Ook werd de discipline gebruikt als straf in de observances. Praten in het voorkoor betekende bijvoorbeeld een aantal maal de discipline gebruiken. Tijdens de menstruatieperiode mocht de discipline niet gebruikt worden. Zeker is dat de discipline tot en met 1958 gebruikt is. Waarschijnlijk in onbruik geraakt met het Tweede Vaticaans Concilie.

Kleine harde stukjes leer in een gevlochten touwtje.