Zoeken in collecties

Zwart-witte afbeelding van Maria in een mantel met een bloem in haar linkerhand en een sterrenkrans om haar hoofd, staande op een halve sikkel en een slang. Ze wordt omgeven door de volgende tekens: in de rechterbovenhoek een duif (de H. Geest); in de rechteronderhoek het schild van de aartsengel Michaël met rondom de woorden 'quis ut Deus' (wie is als God); in de linkeronderhoek het wapen der Franciscaanse orde (twee gekruiste armen met een kruis erboven); en in de linkerbovenhoek het wapen van de gemeente Oisterwijk. Het embleem is aangevuld met een tekst in de linkerbovenhoek: 'Oisterwijk 1877-1977'. Aan de linkerzijde van het embleem is in de marge '20 mei' geschreven met blauwe pen. De tekenaar is de heerbroer van zuster Willemina sfic en zuster Josephio sfic. Het embleem is naar voorbeeld van het titelblad van het boek van Moeder Isidora de Rooy sfic, dat naar aanleiding van het 75-jarig bestaan van de congregatie in 1919 was uitgegeven, getekend.

Houten doosjes met een grote hoeveelheid aan gekleurde platte plastic mozaïekstukjes in verschillende vormen. De vormen bestaan uit driehoeken, verschillende ruitvormen, vierkanten, rechthoeken en zeshoeken. De gebruikte kleuren zijn: geel, zwart, wit, groen, oranje, rood, blauw, paars, bruin en grijs. In alle dozen, behalve in de kleinste drie doosjes en de grootste doos, zitten gaatjes in de bodem. Bij de vijf middelgrote doosjes horen inpakschema's. Het mozaïek maakt deel uit van de elementenset (VM-set) van zuster Virginie Meesters die deze set ontwikkelde als spelmateriaal om kleuters wiskundige vormen aan te leren.

In dit als een koffertje vormgegeven doosje uit Reusel konden de bejaarde zusters die voor half geld op roze kaarten mochten reizen hun reisgeld en buskaart opbergen. Aan de onderkant opent het doosje met een schuif. Het doosje is rood geverfd, voorzien van een karton met het opschrift 'reisgeld' en is bovenop voorzien van een hengseltje en gleuf. Aanvankelijk werd er niet gereisd door de zusters. Als het toch noodzakelijk was, zoals bij doktersbezoek, kregen de zusters precies afgepast of royaal geld, afhankelijk van de overste, mee voor de reis. Pas in 1972 werd begonnen met het opstellen van een persoonlijke begroting. Eerst nog zeer gedetailleerd vastgelegd, later in grote lijnen de onkosten voor bijvoorbeeld kleding, familie-bezoek etc. Bij het indienen van deze begroting, werd door de zusters tevens het bedrag van uitgaven van het afgelopen jaar meegestuurd. Aanvankelijk ook zeer gedetailleerd. Vanaf 1976 hoefden de zusters alleen maar het totale bedrag van de voor het nieuwe jaar geschatte onkosten aan te geven. Van de uitgaven van het jaar ervoor werd het totaalbedrag genoteerd dat per giro en contact was uitgegeven. Het was niet de bedoeling aan het einde van het jaar het resterende bedrag nog snel op te maken. Het geld bleef gemeenschapsgeld waar men verantwoord mee om moest gaan. Na 1980 was het gebruik van het doosje voor reisgeld dus overbodig omdat de zusters zelf een kaartje konden kopen..

Beplakt sigarenkistje. Daarin: een enkelgetande zwarte kam en het opschrift 'onbreekbaar 25', een luizenkam met het opschrift 'Rex hardgummi', in elkaar gevouwen papiertjes. Deze papiertjes, tot een soort muizentrapjes gevouwen, werden door de postulanten, novicen en zusters van de tijdelijke geloften gebruikt om haren uit de kam te verwijderen.

Met opschrift: Z.M. Gijsberta. Dit kaartje hing boven op de dwarsrand van de cel.

Zelfgemaakte canastaborden met aan de touwtjes met aan de onderkant ijzerdraadjes aan touwtjes die in de borden kunnen worden gestoken. Aan de onderzijde van één van de borden (2) is een papiertje geplakt met de tekst: 'Draai het klokje blij gezind, Maar zo, dat Moeder dikwijls wint'. Het instructieboekje heeft als titel 'Canasta, ken uw spel' en is geschreven door Léon Vié en uitgegeven door H.J.W. Brecht te Amsterdam (z.j., 3e druk). In de avondrecreatie werd naast handwerken ook veel gekaart. Canasta was daarbij een veelgebruikt kaartspel.

Rond plankje voor het ontbijt en het souper. Genummerd met het witgekleurde cijfer '2'. Dan werd de tafel gedekt met dit plankje om brood op te leggen en te snijden. Iedere zuster kreeg 's morgens en 's avonds drie belegde sneeën brood op haar genummerde plankje. Op gewone dagen was de koffie die de zusters kregen al voorzien van melk en op hoge feestdagen was ook de suiker voorzien. Als zusters nog een snee brood wensten, konden ze dat geknield aan de overste vragen met de woorden: 'Moeder, mag ik ter liefde Gods nog een sneetje brood?' Zusters kregen daar altijd toestemming voor. Van slechte eters werd verwacht dat zij ook de drie sneetjes brood opaten. Sommige zusters waren goed in het achterhouden van één of twee sneetjes brood. Na de maaltijd werden de plankjes met een vochtige doek of een klein handvegertje afgepoetst en op nummer (nummer 1 bovenaan) in de kast gelegd. In de overstenvergadering van 3 mei 1950 wordt genotuleerd: 'In het moederhuis blijkt het noodzakelijk om de oude plankjes die versleten zijn te vernieuwen. Uit hygiënisch oogpunt wordt er ernstig over gedacht bordjes in te voeren'. In de vergadering van 6 augustus 1950 staat bij punt 8: 'De plankjes zullen vervangen worden door bordjes'.

Briefopener met het opschrift 'SFIC' op het heft in een doosje. De briefopener is gemaakt als relatiegeschenk bij het 150-jarig bestaan van de congregatie.

Deze borden werden gebruikt voor de middagmaaltijd. De allerdaagse maaltijd bestond uit soep, hoofdmaaltijd, later aangevuld met een nagerecht. De gerechten werden vanaf een aparte dientafel opgeschept en op toerbeurt rondgebracht door een jonge zuster. In een rondzendbrief van 20 juni 1957 speciaal voor de oversten staat: 'Voor moeder. De voorraad bruine bordjes in het moederhuis is op. Voortaan zullen we nu gewone diepe borden gebruiken. U kunt deze bestellen bij: Van Zwanenburg N.V. Rotterdam of bij de vertegenwoordiger: de heer A.J. van de Heuvel, Prins Hendrikstraat 2 te Aalst bij Eindhoven. U vraagt dan naar: witte diepe borden Mosa K. 1. Om de eenheid te bewaren wilt U wel van deze borden bestellen, wanneer U die nodig hebt'. In de kroniek van het huis te Babberich stond: 'Vanaf 1 mei 1957 kregen de zusters i.p.v. bruine bordjes voor het middagmaal, diepe borden. De vlees-, groenten- en aardappelschalen werden vervangen door het "duurzame Zilmeta" waarin het eten langer warm bleef'.

Stapelbare houten kistjes (met daarin houtblokjes in verschillende vormen, hoogtes en diktes) en bouwplanken op verrijdbaar plateau met vier wieltjes. De blokkenwagen is als lesmateriaal ontworpen door zuster Virginie Meesters (1917-2014). Voor de kleuters op de bewaarscholen van de zusters Franciscanessen van Veghel ontwikkelde zij spelmateriaal om kinderen wiskundige vormen (rechthoeken, cilinders, driehoeken) te leren. Deze elementenset (verder bestaande uit: vierkantmozaïek, ruitmozaïek en plakmozaïek), VM-set geheten, naar Virginie Meesters, is later op de markt gebracht door uitgeverij Vermande in IJmuiden. Zuster Virginie vroeg in 1972 met succes octrooi aan bij de Octrooiraad om haar ontwerp te beschermen. De opbrengst van haar geesteskind (tot 1982 ca. zestigduizend gulden) bestemde zuster Virginie voor het missiewerk van de Franciscanessen van Veghel in Indonesië (Kalimantan) en de Filippijnen.

Lage kandelaar met een schotelvormige voet voorzien van een oortje als handvat. Gebruikt op de slaapzalen van het internaat te Veghel, toen deze nog cellen hadden. Een zuster had een blaker met kaars die zij gebruikte als alle lichten gedoofd waren en zij zelf naar bed gingen.

Vork met vier tanden, mes en houten lepel. Op de voorzijde van de steel van de vork staat een merkje in de vorm van een schoppen. Op één zijde van het lemmet van het mes staat 'inoxydable'. Dit bestek werd gebruikt voor de middagmaaltijd. Verder lag er een stukje papier - krant of gebruikt schoolschrift - bij en had iedere zuster daarbij een klein busje van het merk 'Droste Cacao' staan. In het busje zat wit zand voor het schuren van de ijzeren vork met behulp van het stukje papier. Vóór het gebruik van een dergelijk busje was het gewoon het zand van de vloer, die bedekt was met een laagje wit zand, te gebruiken. De lepel werd na het eten door het water in de pint gehaald en afgedroogd met het servet. Het servet diende tevens als tafelkleed. De messen werden, evenals de pinten en borden, opgehaald en afgewassen. Na de maaltijd rolde men de lepel en vork in het servet, die vervolgens in een genummerde servetring werd gestoken. Het geheel werd dan in het persoonlijke laatje van iedere zuster gelegd, dat gesitueerd was in de tafels. Iedere zuster had een eigen plaats aan de tafel (in de volgorde van de intrededag) en iedere tafel had dus zoveel laatjes als dat er zusters plaats aan konden nemen. In 1950 werden de houten lepels vervangen door roestvrije en vlekvrije lepels.

Aan de voorzijde van de bef is een deel van de kap vastgemaakt. De bef wordt om de hals vastgezet met twee bandjes en vervolgens wordt het deel van de kap met twee bandjes op het achterhoofd en twee bandjes bovenop het hoofd vastgemaakt. Vanaf 1952 worden de bef en de kap los van elkaar gedragen.

De prentjes zijn voorzien van eigenhandig geschreven teksten door Moeder Theresia van Miert (1822-1900), de stichteres en eerste moeder overste van de congregatie. Zij gaf deze prentjes, vaak op het feest van St. Nicolaas, aan de zusters. Het album werd samengesteld in 1944 bij het eeuwfeest van de congregatie. De prentjes zijn geschreven tussen 1874 en 1899.