Zoeken in collecties

Het kruisje waarop de lijdenswerktuigen zijn afgebeeld, werd als wapen vanaf ca. 1968 gedragen door de orde als vervanging van het borstwapen met het beeld van de Verlosser. Zie VW/Z101/099.

Kruisbeeldjes met corpus en kruiswegstaties, altaarschel, bel, altaardoek, heilige oliën, watten, kaarsjes, kaarshouders en liturgie.

Het kruisbeeld hoort bij de twee portretten van mère Dominique en mère Birgitte van Dijk (VW-Z057-003 en 004).

Een speldje in de vorm van een Tau (Griekse letter T) met daarop in reliëf de letters SFIC en een simpel kruis. Deze 'kruisjes' werden uitgegeven door het Generaal Bestuur op 24 juni 1993 tijdens de opening van het jubileumjaar ter ere van 150 jaar Congregatie Franciscanessen van Veghel. Het speldje is bedoeld als herkenbaar teken van het 'franciscaans-zijn': het Tau-kruis is een franciscaans symbool. Het speldje is op een kaartje gespeld met de tekst: "S.F.I.C. Sororum Franciscalium ab Immaculata Conceptione, Zusters Franciscanessen van de Onbevlekte Ontvangenis, Veghel 24 juni 1993".

Door veel zusters van de Kleine Zusters van de H. Joseph bij bepaalde gelegenheden gedragen als teken van verbondenheid met de Franciscaanse Beweging. In het koord zijn drie knopen aangebracht.

Het Tau-teken is het symbool van de Franciscaanse beweging. Het staat voor vrede, zegen en verlossing. Franciscus bracht het Tau-teken aan op huizen, muren en bomen. Ook zegende hij met dit teken en zette het bij wijze van handtekening onder zijn brieven. De geschiedenis van het teken gaat terug tot de profeet Ezechiël (Ez. 9,4).

Het Tau-teken is het symbool van de Franciscaanse beweging. Het staat voor vrede, zegen en verlossing. Franciscus bracht het Tau-teken aan op huizen, muren en bomen. Ook zegende hij met dit teken en zette het bij wijze van handtekening onder zijn brieven. De geschiedenis van het teken gaat terug tot de profeet Ezechiël (Ez. 9,4). Behalve het Tau-teken is op de hanger ook Franciscus afgebeeld en staat op de achterzijde de tekst "Vita Mea Evangelium Domini" .

Het kruis heeft toebehoord aan pater Monaldus van Nuenen ofmcap (Marinus H. van den Broek, 1914-2008). Pater Monaldus was een van de zes paters kapucijnen die op 8 december 1944 overgingen naar de Byzantijns-Slavische ritus ter voorbereiding van hun uitzending naar Oost-Europa voor het herenigingswerk met de Oosters-Orthodoxe Kerken. Door de Koude Oorlog die na het einde van de Tweede Wereldoorlog snel intrad, is het niet meer tot uitzending gekomen. De kapucijnen bleven zich in Nederland inzetten voor het contact met de Orthodoxe Kerken onder meer door het verzorgen van de Byzantijnse liturgie in verschillende Nederlandse steden.

Blauw koordje met sluiting met congregatiekruisje met daarop een christusmonogram (1). Twee rozenkransen van vijf tientjes, één goudkleurige (2) en één zilverkleurige (3). Eén rozenkrans bevat in het snoer twee bevestigingshaakjes (2). Bij het afleggen van de tijdelijke geloften werd het congregatiekruisje uitgereikt. De grote rozenkrans van vijftien tientjes, die aan het habijt werd bevestigd met haken en ogen, werd in de jaren vijftig van de twintigste eeuw om praktische redenen vervangen door een rozenkrans van vijf tientjes.

Klein borstkruis (1), habijt rozenkrans broeder redemptorist zonder corpus met op de medaille de afbeelding van de stichter Alfonsus de Liquori (1696-1787) en Christus als verlosser (2), rozenkrans met grote kralen en houten kruis met opschrift voorzijde "mon jesus misericorde" en op keerzijde "protège notre famille" en op het hartvormig aanhangsel de tekst "coeur imaculé de Marie protegez nous"(3), rozenkans van bewerkte vruchtenpitten uit Suriname (4), rozenkrans O.L Vrouw van de Zeven Smarten (5).

Tekst: Pulvis Ossium SS. Martyrum / Terra ex Sacello S. Helenae. Op de achterzijde: Roma

Het kruisje is open te klappen en bevat 20 relieken. Aan de voorzijde is een corpus aangebracht met daaronder Maria(?). De achterzijde is voorzien van de lijdenswerktuigen van Christus. De binnenzijde is versierd en ieder reliek is voorzien van een papiertje met daarop de naam van de heilige.

Zogenaamd Lotharingskruis. Gedragen door de priorin als kruis aan haar grote rozenkrans.

Hol koperen kruisbeeld met relieken. Het kruis is versierd met de lijdenswerktuigen in reliëf. Het kruis kan worden opengeschroefd aan boven en onderzijde. Het herbergt een koperen kruisje waarin 25 relieken zichtbaar zijn, met naam

Zilverkleurige professiekruisen die aan de zusters bij de professie werden uitgereikt. Aanvankelijk werd het kruis aan een lint gedragen, later aan een ketting. Aan de voorzijde middenin een medaillon met het monogram IHS met daarboven een gelijkarmig kruis en eronder drie nagels. Op de vier armen van het kruis de letters 'J', 'M', 'J' en 'V', afkortingen voor Jezus, Maria, Jozef en Vincentius. Op de lange armen staan aan het uiteinde de afbeelding van het alziend oog en een doodshoofd. Op de achterzijde van de kruisen staan dezelfde letters en symbolen op de armen, het medaillon echter laat twee harten zien met een kruis erboven
.

Op de achterzijde staat de tekst "solo dios basta, in finem dilexit nos".

Kruis met corpus, hangoogje en enkele ornamenten zoals de tekst 'INRI', een doodshoofd, een stralenkrans en een afbeelding van het H. Hart. Dit professiekruis werd bij de tijdelijke professie uitgereikt en in de cel opgehangen.

Aan de vooravond van de professie ontving men dit kruis. Het werd overhandigd door de moeder zonder verdere plechtigheden. Het was een devote praktijk om het kruisje overdag op je sprei ter hoogte van het kussen te leggen. Op de achterzijd stond de naam, datum van gelofte en S.L.S (contemplatieven) of S.R.S. (actieven/catechisten).

Werd uitgereikt tijdens de eeuwige professie. De zuster bewaarde dit kruis op het hoofdkussen in haar cel. Bij de begrafenis gaat het kruis veelal mee in de kist.

Bij de inkleding droeg een novice het in haar handen. Vanaf de eeuwige professie hoorde het bij haar, als teken en herinnering van haar verbondenheid met de Lijdende Christus. Het kruis bleef op de cel, hangend aan de muur of liggend aan het hoofdeinde van het bed.

Gebruikt in het klooster te Leiderdorp, alwaar er een grote traditie was in processies. Novicen hadden bij de voorbereiding ervan een grote rol. Alle 'processiemeubelen' (altaren, bidbankjes, baldakijnen enz.) die langs de route stonden, of meegedragen werden, werden opgeslagen op zolder en voor iedere processie naar buiten vervoerd. De paden zelf en de randen van de paden werden versierd met bloemmozaïeken.

Goudkleurig geschilderd processiekruis met identieke voor- en achterkant. De kruisarmen zijn versierd met parelranden, gestileerde schelpmotieven en vierpassen met bladvoluten op de armeinden. Op de viering de kruistekst. Het relatief kleine corpus heeft de linkervoet over de rechtervoet genageld, naar links gewend hoofd en tot even boven het hoofd gestrekte armen. Het kruis is geplaatst op een koperen aanzetstuk op een zwart gelakte houten stok

Kruisje met draagoogje gedragen door postulanten tot aan de inkleding.

Bestaande uit: het missiekruis dat missionarissen ontvingen bij vertrek naar de missie (1). Een zilveren servetring ter gelegenheid van zijn gouden priesterjubileum (2), met op de voorzijde het bisschopswapen van mgr. Paulissen, op de achterzijde de data "12 juni 1904-1954" en aan de binnenzijde de tekst "kinderen Florack". Een etsplaat met afbeelding van de H. Hubertus die in het woud het hert met kruis tussen het gewei ziet met daaronder de wapenspreuk van mgr. Paulissen "venator animarum", de dag en plaats van zijn bisschopswijding, zijn wapenschild en zijn handtekening (3). Een zegelstempel met centraal zijn wapen, wapenspreuk en daar omheen de tekst "Hubertus Paulissen Episc. Pomariensis. Vic. Apost. de Kumasi" (4). En een inktstempel met centraal een gelijkarmig kruis en daar omheen de tekst "Hubertus Jos. Paulissen Eps. tit. ionopolitanus" (5).