Zoeken in collecties

Met schenktuit en één oor. Gebruikt voor het opdienen van jus, bessensap e.d..

Grote kom met één oor, gebruikt voor het opvangen van ontlasting. Iedere geprofeste zuster beschikte in haar cel over een po om 's nachts te gebruiken. Omdat er geen elektrisch licht was, was het lastig om in de donkere gangen de weg naar het toilet te vinden. Vandaar het gebruik van de po, die ook wel als 'het meubeltje' aangeduid werd. 's Morgens werd het gebruikte water van de waskom in de po gegoten, de po werd dan onder de 'cellenschort' over de gang naar het toilet vervoerd en daar geleegd.

De poppen geven een beeld van de aanpassingen van de zusterkleding aan de tijd. De grote kap (1) blijkt na de Tweede Wereldoorlog een steeds grotere belemmering te vormen bij deelname aan de veranderende maatschappij. De kap wordt als onhandig ervaren in het uitoefenen van de doelstelling van de congregatie: het geven van onderwijs en opvoeding aan de jeugd. Zusters komen meer op straat om naar scholen en parochiekerk te gaan, en wel op de fiets. Deelnemen aan het verkeer is dan gevaarlijk. Het is voorgekomen dat zusters (bijvoorbeeld in Zeeland) tegen de storm in moesten fietsen waarbij het gevaar bestond dat kap met sluier weg zou vliegen en de zuster vervolgens zonder hoofdbekleding met een hoofd zonder haren op straat zou staan. Rond 1960 wordt de kap daarom vereenvoudigd (2). Ook de onderkleding wordt aangepast aan de tijd. De grote stukken stof die voor de broeken en hemden worden gebruikt, zijn niet te combineren met de rantsoenering en schaarste van textiel. Daarnaast zijn de meisjes die intreden van huis uit reeds ander ondergoed gewend. In 1967 maakt het habijt plaats voor een eenvoudige, kortere jurk (3). Een eenvoudig kapje blijft het uiterlijk teken van het religieus-zijn.