Zoeken in collecties

Bij de inkleding droeg een novice het in haar handen. Vanaf de eeuwige professie hoorde het bij haar, als teken en herinnering van haar verbondenheid met de Lijdende Christus. Het kruis bleef op de cel, hangend aan de muur of liggend aan het hoofdeinde van het bed.

Ieder jaar vond in de zomervakantie na sluiting van de jaarlijkse retraite de verplaatsing van zusters plaats. Een voorname reden hiervan was, dat het congregatiebestuur tevens schoolbestuur was van alle scholen die onder het beheer vielen van 'Het Genootschap tot Opvoeding'. Er vielen open plaatsen in de communiteiten door onder meer overlijden, ouderdom en langdurige ziekte. Op allerlei 'posten' moesten er opnieuw zusters geplaatst worden, zowel in huishoudelijke taken als in onderwijs- en opvoedingstaken. In de zomervakantie zorgden de verplaatsingen voor veel gepuzzel voor het hoofdbestuur. Voor de zusters was de vakantie en de retraite een spannende periode. De verplaatsingen werden bekend gemaakt door de zogenaamde 'blauwe brief'. Een brief die vanuit het moederhuis naar de plaatselijke overste werd verstuurd in een blauwe enveloppe. Het begrip 'blauwe brief' was bij alle zusters bekend en deels gevreesd. De jonge zusters van de congregatie kwamen in de zomer uit heel het land bijeen om retraite te volgen in het moederhuis. De 'blauwe brief' werd aan het einde van de retraite aan hen meegegeven voor de verschillende communiteiten. Dit spaarde ook postzegels uit. De overste van de communiteit deelde vervolgens de aanstaande verhuizing mee aan de betreffende zusters: plaats, functie, tijdstip en vervoermiddel. De zusters werden bij de verhuizing altijd begeleid door een oudere medezuster. De verplaatsing werd ook wel 'op missie gaan' genoemd, al was het in Nederland. Soms ging het om grote aantallen. Zo werden er in het jaar 1964 97 van de in totaal 800 zusters verplaatst. Alleen de kleren van de zuster werden ingepakt, meestal door een raadzuster. Hooguit een enkel persoonlijk bezit mocht worden meegenomen, zoals de kap- en de naaidoos. Iedere zuster had bij haar uitzet van thuis een eenvoudige kapdoos meegebracht met daarin een spiegeltje, kam, stofkam, kampapiertjes en schaartje. Een rieten reiskoffer of een gewone kartonnen doos was voldoende als reisbaggage.

Hiermee worden de zeven vreugden en zeven smarten van Maria herdacht, volgens een franciscaans gebruik. Bijgevoegd zijn nog enkele losse 'kralen' voor de rozenkrans. Het zijn pitten van de boom die op het erf stond van de zusters aan de Gravenstraat, de enige boom in Suriname met deze pitten. 'Wij gebruikten ze voor onze rozenkrans. Hoe langer men ze draagt, hoe mooier ze worden'. Aan de rozenkrans hangt een ovalen medaillon met aan de ene zijde een afbeelding van de H. Franciscus en aan de andere zijde een afbeelding van Maria met het jaartal 1830.

De grotere schaaltjes (1, 2) werden als borden gebruikt voor alle (warme) gerechten. Het kleinere schaaltje (3) werd gebruikt voor koek, gebak e.d. In de jaren 1960-1965 werd ander serviesgoed aangeschaft omdat het tot dan toe gebruikte serviesgoed niet meer in de handel verkrijgbaar was.