Zoeken in collecties

Wollen toog met knoopsluiting, ceintuur en scapulier met het kruisherenkruis. De stoffen ceintuurs werden door broeders gedragen om hun toog. Oude dracht van de broeders

Zwarte toog (1) die aan de voorzijde geheel opengemaakt kan worden middels knopen. Voorzien van twee steekzakken op heuphoogte, een opstaand kraagje aan de hals en grote omslagen aan de mouwen. De binnenzijde is tot de middel gevoerd en voorzien van een binnenzakje op de linkerborst. Over de kraag droegen de fraters een witte boord (2). Als schoeisel droegen de fraters in de beginjaren van de congregatie pantoffels met een leren riempje. Rond 1894 kwam de lage schoen in gebruik, deze moest zo eenvoudig mogelijk zijn en mocht vooral geen 'neus' hebben. Als hoofdbedekking gebruikten de fraters een halfhoge 'kachelpijp'. Rond 1930 kwam de slappe zwarte gleufhoed in gebruik. Vanaf oktober 1954 voldeed ook een zwarte baret, die gemakkelijker in de zak gestoken kon worden. Tot ca. 1950 droegen de fraters onder de toog een pofbroek en een onderhemd van baai. Ook droegen ze een zakhorloge. Begin 1954 werden deze dingen vervangen door een polshorloge, overhemd en lange broek. De cingel moest van dezelfde stof zijn als de toog. De rozenkrans werd in de zak bewaard en niet, zoals bij veel kloostergemeenschappen gewoon was, aan de cingel gedragen. Het kruis dat de fraters aan een zwart koordje om de nek droegen werd óf onder de singel gestoken óf in de binnenzak, in het zogenoemde 'H. Hartkappelletje'. Het kruis van fraters in Nederland was koperkleurig (3), het kruis voor de fraters in de missie zilverkleurig (4). Vanaf ca. 1958 mochten de fraters een zwart pak met wit boordje en een zwart overhemd dragen als ze dat wensten. Aan de vooravond van het vertrek naar de eerste missie van de Fraters te Malang (Indonesië) op 6 februari 1928 gaf aartsbisschop Henricus van de Wetering tijdens zijn bezoek aan dat witte kleding in de missie beter zou zijn. In de missie droegen de Fraters van Utrecht een witte toog (5) en witte cingel.

met boordje, sjerp en bonnet.

Zwarte toog (1) aan de voorzijde van de kraag met twee haakjes en ogen vast te zetten. Aan beide zijden van de toog zit een diepe zak op heuphoogte. Naast de zak zit een opening in de toog die de gebruiker ervan toegang geeft tot zijn broekzak. Aan het einde van de aangezette mouwen zitten drie knopen. De binnenzijde is voorzien van voering tot over het middel. Op de rechterborst twee binnenzakken; een grote en een kleine. Aan de binnenzijde is tevens een lint stof van zak naar zak bevestigd dat diende als ophangmogelijkheid. Aan de boord kan een (wit) boordje bevestigd worden. Alleen priesters droegen een wit boord aan de buitenzijde van de kraag. De grote binnenzak op de borst dient om het kruis dat de redemptoristen om de hals dragen in te steken. De toog wordt in minimaal drie soorten stof vervaardigd: een dikke zwarte stof voor de winter, een dunne zwarte stof voor de zomer en een witte stof voor de missionarissen die werkzaam zijn in missielanden. Om de toog wordt een singel bevestigd waaraan de rozenkrans is geregen. De sluiting van de singel wordt na bevestiging naar de rug geschoven. De rozenkrans wordt met hulp van de medaille die bij het kruis hangt onder het zeggen van begeleidende zinnen om de singel geslagen, bijvoorbeeld: Wie zich verheft, zal vernederd worden. Wie zich vernedert, zal verheven worden. Bij de eerste zin wordt de rozenkrans voor de singel langs opgeheven en achter de singel weer naar beneden getrokken. Bij de tweede zin wordt de rozenkrans weer achter de singels langs opgeheven, over de singel geslagen en vastgemaakt met een haakje. Onder de toog draagt men 'gewone kleding', onder andere een pantalon, met daaronder zwarte schoenen. In een van de pantalons staat de naam A.J.A. Burgers (3). Op het hoofd draagt men soms een grote zwarte hoed of een zwarte bonnet (met drie opstaande ribben). Over de toog draagt men soms een zimarra (ook wel: simarre of samaar), een mantel die alleen door de paters als jas wordt gedragen..