Zoeken in collecties

Léon Gustave Dehon werd in 1843 in La Capelle in het Franse Departement du Nord geboren als zoon van welgestelde ouders. Hij studeerde in Parijs en Rome. In 1868 werd hij priester gewijd. Als kapelaan richtte hij in 1877 met toestemming van de bisschop van Soissons in Saint-Quentin het Collège St. Jean op. Vanuit zijn visie, dat het docentencorps van dit college uit priesters zou moeten bestaan die samen een nieuwe congregatie zouden vormen, stichtte Dehon in 1878 in Saint-Quentin de Congregatie van de Priesters van het H. Hart van Jezus. Gedurende zijn verdere leven bleef Dehon zijn congregatie als Generaal Overste besturen. In 1925 stierf hij te Brussel. De leden van de congregatie, die naar de stichter ook wel Dehonianen worden genoemd, wijdden zich aan de verering van het Heilig Hart van Jezus, een in de 19e eeuw zeer populaire devotie, waarvan het aan Jezus’ Hart te geven eerherstel de leidraad vormde. De gedachte daarachter was, dat de zondige mens het Hart van Jezus dusdanig verwond had dat Zijn eer hersteld moest worden. De Dehonianen probeerden dat eerherstel te bereiken door het H. Hart te vereren en door hun eigen lijden als een offer op te dragen aan Jezus, maar ook door het verrichten van liefdewerk die gelovigen dichter tot het H. Hart zouden brengen. Na het Tweede Vaticaanse concilie werd de doelstelling van de congregatie opnieuw verwoord. Het accent kwam toen te liggen op diaconie, pastoraat, onderwijs, crisishulp en opvang van daklozen. Vrij snel breidde de Congregatie zich uit, eerst in Frankrijk, maar spoedig ook daarbuiten. Al in 1883 vestigde zij zich te Watersleyde bij Sittard. De vestiging daar groeide uit tot het Sittardse Missiehuis, dat het moederhuis van de Duitse provincie werd. De bakermat van de bij decreet van het generaal bestuur in 1910 opgerichte Nederlandse provincie is het in 1900 gestichte Juvenaat H. Hart te Bergen op Zoom. In de missie was de congregatie actief in Brazilië, Kongo, Finland, Zweden, Kameroen, Indonesië en Chili

Deze hervormde tak van de Karmel ontstond in 1562 toen Teresa van Avila, lid van een vrouwelijke kerkgemeenschap, met een kleine groep zusters een nieuw klooster stichtte, dat de karmelregel strikter wilde navolgen. Samen met Joannes van het Kruis ondernam ze zo de hervorming van het Karmel dat resulteerde in een gescheiden orde: de Orde van de Ongeschoeide Karmel. Deze eerste hervormde Karmelieten voerden het beleven van de armoede zeer consequent door en gingen daarom barrevoets

Het idee voor het oprichten van de Sociëteit van Maria ontstond binnen een groep van seminaristen, die aan het grootseminarie van Lyon studeerden. Van deze groep maakte ook de Fransman Jean-Claude Colin deel uit die als uiteindelijke stichter van de Sociëteit van Maria aan te merken is. Na hun priesterwijding legden voormelde seminaristen in 1816 in Lyon in de kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Fourvière de plechtige gelofte af om tot daadwerkelijk oprichting van de Sociëteit van Maria te komen. In het kader daarvan werd in 1824 de eerste gemeenschap gevormd van maristen, zoals de religieuzen genoemd worden die door hun geloften van armoede, kuisheid en gehoorzaamheid aan de Sociëteit van Maria toegewijd zijn. In 1836 werd Jean-Claude Colin als overste benoemd van deze toen uit een twintigtal maristen bestaande gemeenschap, waarvan de constituties in dat jaar door paus Gregorius XVI werden goedgekeurd. Tevens werd in 1836 de eerste groep maristen als missionarissen uitgezonden en wel naar de in het westelijk deel van de Stille Oceaan gelegen Salomonseilanden. Van de maristenbeweging maken behalve de Paters Maristen ook de als zelfstandige organisaties functionerende Fraters Maristen, Zusters Maristen, Maristen Missiezusters en diverse lekengroeperingen deel uit. De leidraad voor de spiritualiteit van de maristen is het centraal stellen van Christus in navolging van Maria. Onder het adagium "ignoti et occulti" (onbekend en verborgen) willen ze onopvallend werkzaam zijn, mensen in hun eer laten, begrip tonen voor hun moeilijkheden en Gods barmhartigheid doen uitstralen. Ze kennen in beginsel geen specifiek werkveld, maar vervullen apostolaten die aansluiten bij de actuele noden van kerk en wereld. De maristen kwamen in 1911 naar Nederland, waar ze in Hulst een juvenaat openden. Voorts zijn/waren ze gevestigd in Glane (1911), Deuteren (1937), Lievelde (1949), Groenlo (1950), Weurt (1959), Bergen op Zoom (1961), ’s-Hertogenbosch (1972), Enschede (1993) en Deventer (2011).